માનવી

માનવી જિંદગીમાં છે એક પ્રવાસી,

ક્યારેક રાજી તો કદી થાય છે હાંસી,

રોજબરોજ નિતનવા ઓરતા કરે,

છે એ જીવનનો અઠંગ અભ્યાસી,

મુકામને મંઝિલ માની બેઠો મૂરખ,

ત્યજી માબાપને જાય છે એ કાશી,

સુખદુઃખમાં શાનભાન ગુમાવનારો,

માનવતા બની ગૈ છે એને તો વાસી,

ભૂલી ગયો છે ભગવાનને મૃત્યુને,

મૂઆ પછી બની જતો ઉપહાસી,

આશાના નિતનવા ચણતો મિનારા,

સપનાઓ જુએ છે એ તો આકાશી,

મથતો એનું અહમ્ પોષવા નિરંતર ,

એના વર્તનથી જાય સૌ કોઈ ત્રાસી.