ଆଜିର ମଣିଷ

ସିଧାକଥା -୧୯

ମାଛ ମାଉଁସର ମୂଲ ବଢୁଥିଲେ ବଢୁ ଯେତେ ଚିନ୍ତା ନାହିଁ,

କଦଳୀ ନଡ଼ିଆ ପୂଜା ପାଇଁ ଘିଅ ବଢିଲେ କିଣେନା ମୁହିଁ ।

ଦୀପ ପାଇଁ ମିଳେ କେତେ ଶସ୍ତା ଘିଅ ସେଥିରେ ଚଳାଏ କାମ,

ପଡ଼ିଶା ବାଡ଼ିରୁ ତୋଳି ନିଏ ଫୁଲ କିଣିବାକୁ ପ୍ରଭୁ ମନ ।

ମାଗଣା ମିଳୁଛି ବେଲପତ୍ର ପୁଣି କୋଳିପତ୍ର ଆମ୍ବଡ଼ାଳ,

ସେଥିରୁ ପୁଳାଏ ଛିଡ଼େଇ ଆଣୁଛି ଲଗାଇ ମୋ ଦେହ ବଳ ।

ଦୁଧ ଦହି ମୂଲ ବଢିଗଲେ ସିନା ବାଧୁଛି ଯାହାକୁ ଯେତେ,

ବିଦେଶୀ ବୋତଲ ହେଲେ ଚଢାମୂଲ ସୁଆଦ ଲାଗୁଛି ସେତେ ।

ସିଗାରେଟ ବିଡ଼ି ପାନ ଗୁଟୁଖାର ମୂଲ ମୁଁ ପଚାରେ ନାହିଁ,

ଶାଗ ବାଇଗଣ ମୂଲ ପଚାରି ମୁଁ ରହେ ଦୋକାନୀକୁ ଚାହିଁ । 

ଚାକିରି ଖଣ୍ଡେ ମୁଁ ପାଇଛି ବୋଲି ତ ପାଉଛି ବିଡ଼ାଏ ଟଙ୍କା,

ଖଟିଖିଆ ଲୋକ ମଜୁରି ବଢିଲେ ମୁହଁ କରିଦିଏ ବଙ୍କା ।

ମଡ଼ର୍ଣ୍ଣ ଯୁଗର ଶିକ୍ଷିତ ମଣିଷ କାହାକୁ ଖାତର ନାହିଁ,

ବାପା-ମାଆ ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନ ଦେଖି ଚାହିଁଛନ୍ତି ବୋକାହୋଇ ।