ବାଗ୍ ବଗିଚା

ବାଗ୍ ବଗିଚାରେ ହେଲେ ମିଳନ

           ପ୍ରମୋଦରେ ମନ ହୁଏ ଉଛନ ।

ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ ଆତ୍ମୀୟ ଜନ

           ନ ପାରନ୍ତି ବୁଝି ଯେବେ ତ ମନ ।

ପୁଷ୍ପ ଉଦ୍ୟାନ ସେ କରେ ଭରଣ

           ମନରୁ ହଟାଇ କେତେ କଷଣ ।

ନାହିଁ ତା ଭାବନା ନାହିଁ ସଂଘର୍ଷ

          ଆରାମ ଦାୟକ ଆତ୍ମା ସନ୍ତୋଷ ।

ବନ ଉପବନେ ଫୁଟିଲେ ଫୁଲ

          ମନ ହୋଇଥାଏ ଦେଖି ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ।

ଯିବା ଆସିବାକୁ ଦିଏନି ବାଟ

          ପ୍ରେମର କରଇ ଆମେ ଆକଟ ।

ବନ ଉପବନେ ପୁଷ୍ପ ସନ୍ଦେଶ

         ଦୁଃଖ ମନୋଭାବ କରଇ ନାଶ ।

ବସନ୍ତ ଉଦ୍ୟାନେ ବୁଣଇ ବୀଜ

        ପ୍ରେମରେ ଅଟେ ସେ ସଦା ସବୁଜ ।

ଧନ୍ୟ ସେ ଉଦ୍ୟାନ ଧନ୍ୟ ତା କାନ୍ତି

         କରିଥାଏ ସିଏ କେତେ ପ୍ରଶାନ୍ତି ।

ନାହିଁ ତା ଆରମ୍ଭ ନାହିଁ ତା ଅନ୍ତ

        ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ରାଶିରେ ସିଏ ଅନନ୍ତ ।।