ଲଜ୍ଜ୍ୟା ର ରକ୍ଷା

କହିବାକୁ ଲାଜ ଲାଗେ, ଲାଗେ ବଡ ଦୁଃଖ

କେମିତି ବା ସହିଛି ଏ ସମାଜ ଆଜି ଦେଖ ?

ବଡ ବଡ କଥା ଆଉ ବଡ ସଜ ବାଜ

ଫମ୍ପା ମାଠିଆ ପରି ସବୁ ତାଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଭେଳିକି ଭେଳିକି ପୋଷାକରେ ହୁଅନ୍ତି ସଜ

ଆଭିଜାତ୍ୟ ଓ ବଡ଼ିମା ଦେଖାନ୍ତି ହୋଇ ନିର୍ଲଜ୍ଜ

ମିଥ୍ୟା ତାଙ୍କ ଠାଣି ଆଉ ମିଥ୍ୟା ତାଙ୍କ ହସ

ଅନ୍ତର ରେ ଭରା ତାଙ୍କ ସବୁ ବିଷାକ୍ତ ବିଷ ।

ନୁହନ୍ତି ସେ ନୀଳକଣ୍ଠ ଜଗତ ଈଶ୍ବର

କିନ୍ତୁ ସେ ତ ଅଟନ୍ତି ସର୍ପ ସମ ବଡ ବିଷଧର ।

ଲୁଚି ଲୁଚି ରହିଥାନ୍ତି ସମୟକୁ ଚାହିଁ

ବେଳ ଉଣ୍ଡି ଦଶନ୍ତି ସେ , ତାଙ୍କ ଦୟା ମାୟା ନାହିଁ ।

ରଖିଥାନ୍ତି ପାଳି କିଛି ନିଜ ଚାଟୁକାର

କରାନ୍ତି ତାଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ସଦା ନିଜର ପ୍ରଚାର ।

ସରଳ ମଣିଷ ସେ ଯେ ବୁଝିବା ବା କାହୁଁ

ତାଙ୍କ ଫାଂଦରେ ଫସିଯାଏ ଅକାରଣେ ତେହୁଁ ।

ଦେଖନ୍ତି କିଛି ବୁଦ୍ଧିମାନ ,ରୁହନ୍ତି ନିରବ

ସେ ବୁଦ୍ଧି ତେବେ କେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟରେ ଆସିବ?

ଅତ୍ୟାଚାର ଅନାଦର ଅବହେଳା ଦେଖି

ଯଦି ସଭ୍ୟ ସମାଜରେ ସର୍ବେ ବୁଝାନ୍ତି ଆଖି ।

କେମିତି ବା ସେମାନଙ୍କୁ ସଭ୍ୟ ରୂପେ ଗଣିବା ?

ଅସଭ୍ୟତା ଠାରୁ ସେ ତ ହୀନ ,ତୁଚ୍ଛ ତାଙ୍କ ଗରିମା।

କି ମୂଲ୍ୟ ଅଛି ଯଦି ରକ୍ଷକ ହେବ ଭକ୍ଷକ ?

କାହା ଆଗେ ଫେରାଦ ହେବା,କିଏ ବା ଶୁଣିବ?

ଶିକ୍ଷକ ଠାରୁ ଶ୍ରମିକ ସର୍ବେ ଆଜି ବାଟବଣା

ଚିକିତ୍ସକ, ଯନ୍ତ୍ରୀ ଓ ଆଇନଜୀବୀ ସେମାନେ ବି ଏଥିରେ ଗଣା ।

ଖାଲି ମିଛ ପ୍ରହସନ କରନ୍ତି ନିଜ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ

ସାମାଜିକ ଦାଇତ୍ୱ ର କିଛି ମୂଲ୍ୟବୋଧ ନାହିଁ ।

ମୂଲ୍ୟ ଏବେ ଖାଲି ମିଥ୍ୟା ପ୍ରଲୋଭନର

ଲାଗେ ସତେ ବୋଲି ପରି ସବୁ କି ବା ବେସ୍ୟାଳୟର ।

ଗଣିକା ତ ବୃତ୍ତି କରେ ନାହିଁ ତା କପଟ

କିନ୍ତୁ ସେ ତ କଳଙ୍କର ଦାଗ ରେ ଲଟପଟ ।

କିନ୍ତୁ ବ୍ୟଭିଚାରୀ ଆଜି ବୁଲେ ସସମ୍ମାନେ ,

ଅତ୍ୟାଚାର କରିଚାଲେ ବସି ତା ସିଂହାସନେ ।

କହିବାକୁ ତାକୁ କି ଅବା ରୋକିବାକୁ କେହି ନାହିଁ ,

ଅଛି ତା ମଥାପରେ ଶାସକଙ୍କର ଆଶୀର୍ବାଦ ଯହିଁ ।

ନେତାଏ ଧବଳ ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି ବୁଲୁଛନ୍ତି ,

ବଡ ବଡ କଥା କହି ମିଥ୍ୟା ପ୍ରତିଶୃତି ଦିଅନ୍ତି ।

ରାଜନୀତି କରନ୍ତି ସେ ,ନାହିଁ ତାଙ୍କ କିଛି ନୀତି ,

ଖାଲି ନିଜ ମୁଣା,ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ସଦା ବ୍ୟଗ୍ର ହୁଅନ୍ତି ।

କେବେ ସେମାନେ କରନ୍ତି ରାଜନୀତି ତ କେବେ ନାଟକ ,

ଖାଲି କଳା କନା ବୁଲାଇ କାଟନ୍ତି ଲୋକଙ୍କ ବେକ ।

ତଥାପି ଏ ସମାଜରେ କିଛି ଲୋକ ଉଠନ୍ତି ,

ଅନ୍ୟାୟ ଅନୀତିର ଯେବେ ପ୍ରତିରୋଧ କରନ୍ତି ।

ଅନେକ ହୁଅନ୍ତି ସେମାନଙ୍କ କ୍ରୋଧର ଶିକାର ,

କାହାର ବା ହୁଏ ସର୍ବନାଶ ବୁଡଇ ସଂସାର ।

କିଏ କେବେ କାହାକୁ କେମିତି କରଇ ବଦ୍ଧ ,

ଆଖି ଥାଇ ଦେଖିଲେ ବି ନ୍ୟାୟାଳୟ ସାଜେ ଅନ୍ଧ ।

ନ୍ୟାୟାଳୟ ମାଗେ ଖାଲି ସବୁର ପ୍ରମାଣ ,

ଯାହା ଆଜି ମିଳିବା ଦୁର୍ଲଭ ଓ ଅଟେ କଠିନ ।

ତେବେ କୁହ କେବେ ହେବା ଏହାର ଅନ୍ତ ?

କେବେ ହେବା ସୁନ୍ଦର ସମାଜର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ?

କେବେ ହେବ ଅନ୍ତ ବସ୍ତ୍ରହୀନ ଉଲଗ୍ନ ନୃତ୍ୟର ?

ଡାକେ ନିରୀହ ବ୍ୟାକୁଳ ଦ୍ରୌପଦୀ ପରି ବସ୍ତ୍ର ଦେଇ ରକ୍ଷାକାର ।

କୁରୁସଭା ତଳେ ସିନା କୃଷ୍ଣ ଦେଇଥିଲେ ବସ୍ତ୍ର ,

ଏବେ ଏ ଅସଭ୍ୟତାକୁ ହାରିବ କେଉଁ ଅସ୍ତ୍ର ?

କିଏ ଅବା ରଖିବ ଲାଜ ଉଦ୍ଧରିବ ଆସି ?

ନିଜେ ଯଦି ସଜାଗ ହେବ ଦୁଃଖ ଦେବା ନାଶି ।

ଆମେ ନିଜେ ହିଁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ , ସମାଜ ତ ଦ୍ରୌପଦୀ,

ଜାଗି ଉଠି ଜଗାଇବା ସଂସାରେ ସଦ୍ବୁଦ୍ଧି ।

କରିବା ମିଶି ସର୍ବେ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ର ରକ୍ଷା ,

ଦେବା ଏ ସମାଜକୁ ସୁନ୍ଦର ଦୃଢ ସୁରକ୍ଷା ।