ମମତା ମାଧୁର୍ଯ୍ଯ

ଆନନ୍ଦ ଲହରୀ ଖେଳେ ଜୀବନରେ

ମମତାର ଡୋରେ ହେଲେ ବନ୍ଧା

ମମତା ବିହିନ ଅଧୁରା ଜୀବନ

ନ ହୋଇଛି ଯଦି ପ୍ରୀତି ଛନ୍ଦା ।

ଦେଖେନାହିଁ କେବେ ପର ଆପଣାର

ବହି ଯାଉଥାଏ ଖରସ୍ରୋତେ 

ଅଟକିଯାଏ ସେ ନ ପାଇ ଆଦର

ନତୁବା ମଳିନ ଭାବାଗ୍ରତେ ।

କରେନାହିଁ ବଂଶ ଗୋତ୍ର ବିବେଚନା

ଦେଖେନାହିଁ କିଏ ବଡ ସାନ

ଯେଉଁଠି ଟିକିଏ ଆଦର ପାଏ ସେ

ଭୁଲିଯାଏ ମାନ ଅପମାନ ।

ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ଥରେ ବହୁ ଦୁଃଖପାଏ 

ଆକୁଳେ ହୃଦୟ କାନ୍ଦୁଥାଏ

ପୁନଃ ସଂଯୋଗରେ ଭାବାତୁର ହୋଇ

ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ମନୁ ଭୁଲିଯାଏ ।

ଅତି ସୁକୋମଳ ଆତୁର ଭାବନା

ନିରିମାଖୀ ତାର ସୁବଦନ 

ଲାଜକୁଳୀ ପରି ଝାଉଁଳିଯାଏ ସେ

କଠୋରତା ଆଗେ ତାର ମନ ।

ପଦ୍ମପତ୍ରେ ଯେହ୍ନେ ଜଳ ବିନ୍ଦୁଟିଏ

ସେହିପରି ତାର ମନୋଭାବ

କରେନା କା ସଙ୍ଗେ ତୁଲ୍ୟ ମୁଲ୍ଯ କିଛି

ରହିଥାଏ ସଦା ଅନୁରାଗ ।

ଟିକିଏ ମମତା ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ କରେ

ଦିବ୍ଯ ଭାବ ମନ ଉଦ୍ୟାନରେ

ସତେ ପାରିଜାତ ମିଳିଛି ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ 

ଅବା ଜହ୍ନ ଆପଣା ହାତରେ ।