ମନ

ମଣିଷ ଶରୀର   ଦେଇଛ ପ୍ରଭୁ ହେ 

    ସଂସାର ଗଢିବା ପାଇଁ

ଉଥାନ ପତନ     ଗତିରେ କାହିଁକି

    ସଂସାର ନିତି ଚାଲଇ |

ପଥ ଯେ ଅନେକ   ବାଟ ଯେ ବନ୍ଧୁର

    ବିଚାର ସଠିକ ନାହିଁ

ଶରୀର ଭିତରେ     ମନ ବିବେକର 

     ଲଗାଇଛ ଗୋଳ କାହିଁ |

ଅବାଟ ବାଟରେ     ଧାଉଁଛି ଏ ମନ

     ମରୀଚିକା ପଥ ବାଛି

 ଆଜି ମଲେ କାଲି   ହେବ ଯେ ଦିଦିନ

      ମନତ ବୁଝେନା କିଛି |

 ବିବେକ ଇସାରା     ମନତ ମାନେନା

      ଅବୁଝା ଅଟେ ସେ ଅତି

ଚକ୍ଷୁ କର୍ଣ୍ଣ ନାସା      ଜିହ୍ୱାର ଲାଳସା

      ପଛେ ଗୋଡ଼ାଏ ସେ ନିତି |

ମନ ନଉକାର      ଅନେକ ମାଲିକ

      ସଭିଏଁ ତାହାର ସାଥି

 ବିବେକର ବୁଦ୍ଧି      ବିଚାର ନ ମାନି

      ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଅଧିନେ ମାତି |

 ପ୍ରବୃତ୍ତି ପଥରେ      ଧାଇଁ ଥାଏ ନିତି

      ନିବୃତ୍ତି ପଥକୁ ଛାଡି

 ମୋର ମୋର କହି   ସବୁକୁ ଆବୋରି

      ଅସତ ପଥରେ ପଡି |

 ହୃଦୟ ମଧ୍ୟରେ      ମନ ବିବେକକୁ

       ଏକାଠି ରଖିଲ ଯଦି

 ବିଚାର ବୁଦ୍ଧିରେ      ଏକା ନ କରିଲ

       କିମ୍ପାଇ କରିଲ ବାଦୀ |

 ତୁମେ ଏ ଶରୀର     ମାଲିକ ହେ ପ୍ରଭୁ

       ଆତ୍ମାର ମାଲିକ ତୁମେ

 ମନ ବିବେକକୁ        ଠିକଣା ଜାଗାରେ

        ଲଗାଇ ଦିଅ ହେ କାମେ |

 ମନ ଦଉଡିକୁ        ଭିଡି ଧରି ଥିବ

       ଭ୍ରମେ ନ ଯାଉ ଅବାଟେ 

 ଏତିକି ମିନତୀ      ତୋଠାରେ ପ୍ରଭୁ ହେ

      ଏ ମନ ଥାଉ ତୋ ବାଟେ |