ପୂର୍ଣ୍ଣାହୂତି

ତୁମ ମନ୍ଦିରର ମୁଣ୍ଡି ମାରି

ଝାସ ଦିଏ ଧର୍ମପଦ 

ଅତଳ ସାଗରେ

ବାକଶୂନ୍ଯ ହୋଇଯାଏ

ପ୍ରବାଳ ପ୍ରେମରେ

ବାରମ୍ବାର ଲମ୍ଫିବାକୁ ମନ ଉସୁକାଏ

ଛୁଇଁବାର ବିରଳ ଲାଳସା

ହାତଠାରି ଡାକୁଥାଏ

ମୃତ୍ୟୁ ଉପତ୍ୟକା

ଶରତର ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ତିଥିରେ ।

ନିଷ୍ପ୍ରଭି ଯାଆନ୍ତି

ସମ୍ପର୍କର ସବୁ ପ୍ରଶ୍ନ

ଗୋଟିଏ ଉତ୍ତରେ।

ଖୋଲେ ଏ ପଲକ ପୁଣି 

ବନ୍ଦ ହୋଇଯାଏ

କ୍ଷୁଧାର୍ତ୍ତର ଚରମ ତୃପ୍ତିରେ ।

ସତେ କିବା ଶିଖା ସବୁ ବିଲୀନ ହୁଅନ୍ତି

ଶାଶ୍ବତ ଯଜ୍ଞର ପୂର୍ଣ୍ଣାହୂତି ପରେ ।

ନିସ୍ତେଜ ଶରୀର ପଡିଥାଏ 

ଫୁଲର ଶଯ୍ଯାରେ 

ପ୍ରତିଧ୍ବନି ବ୍ଯାପିଯାଏ ତରଙ୍ଗରେ

ଶୂନ୍ଯତାରେ ଶୁଭେ ଖାଲି 

"ଆଉ ଥରେ" 

"ଆଉ ଥରେ" ।

ପୁଣି ଥରେ ଚାଲୁହୁଏ ବିଗ୍ ବେନ୍

ସ୍ମୃତି ସାକ୍ଷୀ ରହିଯାଏ 

ମାନସପଟରେ

ଦିନ ପରେ ପରେ ବିତିଯାଏ 

ଆଶା ଆଶଙ୍କାରେ ।