ଶୀତରାଣୀ ସ୍ପର୍ଶ

ମୁଲାୟମ କିରଣର ରଙ୍ଗ ମୁରୁଜ ବିଛାଇ 

ଗାଲିଚାକୁ ଫୁଲରେ ସଜାଇ 

ଧରାପୃଷ୍ଠେ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀତରାଣୀ ,

ଆସ ତାଙ୍କୁ ସଙ୍ଖୋଳିବା ଖୁସି ମନେ

ସୁସମ୍ପର୍କ ସୁଖ ସ୍ପର୍ଶ ପାଇଁ ।

ଥାଉ ବା ନଥାଉ ପାଶେ କୋଠାବାଡି ଧନ

ହେବା ନାହିଁ ସାମାନ୍ଯ କୃପଣ

ମନ ଭରି ନିରେଖିବା ସକାଳର ସୂରୁଜଙ୍କୁ

ତାପି ହେବା ସୁନେଲି କିରଣ

ଚା କଫି ପିଆଲାରୁ ପିଇଯିବା ଉଷ୍ମ ।

ଡାକୁ କି ନ ଡାକୁ ଋତୁ ଶୀତରାଣୀ ଆସେ

ନିୟମିତ ଆମ ପାଶେ ଆମ ଅଜାଣତେ

ଜୀବନୁ ଭୁଲାଇବାକୁ କ୍ଷତ ଓ ଆଘାତ ଫାଟ

ହାତେ ପୁଷ୍ପ ଗୋଲାପର ଗୁଚ୍ଛ ଧରି

ଅଯାଚିତେ ଦେଇଯାଏ ସୁନାଶସ୍ଯ ସୁଉର୍ବର କ୍ଷେତେ ।

ଶୀତରାଣୀ ମନଭାବ ଆତ୍ମୀୟତା ସହୃଦୟେ

ବୁଝିନେଲେ ହେବା ଆମେ ଧନ୍ଯ

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ଜୀବନର ସବୁ ସୁଖ ସ୍ୱପ୍ନ 

ବିନ୍ଦୂଏ ଅମୃତ ମାତ୍ର ସରଜିବ କୁମ୍ଭତୀର୍ଥ 

ସନ୍ତୋଷର ବୀଜଟିଏ ସୃଜିବ ନନ୍ଦନ ।