ప్రణయ అలలు

నిష్కల్మష ప్రేమకు నిర్వచనమే నీవని తెలిసె

పదాలన్నీ పేర్చి నీ పేరిట పద్యమే రాయబోతే!

సుమధుర నాదస్వరమే ఊదినట్లు అనిపించె

నీ ఊపిరేదో నన్ను తాకకనే గిలిగింతలు పెడితే!

సజల సహజ నయనాలే నీకై దిక్కులు చూసె

సతతహరిత సరళ సరస సల్లాపాలేవో కరువైతే!

మండుటెండలో మలయమారుత గాలులే వీచె

నా కురులలో నీ మోముదాచి రాతిరని నవ్వితే!

సిగలోని మల్లెలు పిర్యాదు దొంతర్లే నీకు చేరవేసె

అధరాలు అదురుతూ మకరందాన్ని దాయబోతే!

నింగిలోని తారకలన్నీ సిగ్గుమొగ్గలై తలలు వంచె

ప్రణయఅలలకే తడిసి పసిడిమేనే నిగనిగలాడితే!

కౌగిలి వీడలేక వీడిన కపోతాలు విరహంలో అలిసె

కనురెప్ప మూసి తెరచి యుగమాయెనని చెబితే!