माज
माज
खोट्या विश्वात वावरतोय
खोट्या मुखवट्याची वस्ती
खिशात असेल दमडी तर
नाती ही मिळतात सस्ती
प्रत्येकजण इथे भुकेलेला
फक्त पैसा आणि पैशाचा
माणसाची किंमत शून्य
कारण माज आला श्रीमंतीचा
पण कीती दिवस असा
अहंकाराचा फुगा फुगवणार
शेवटी मऊ मखमली पलंगावर नाही
तर टोचणाऱ्या लाकडावरच निजणार
माझं सगळंच माझं म्हणत
किती आणि काय काय कवटाळणार
नव्हते कधी मुळीच स्व हक्काचे
त्यावर उगाच हक्क गाजवत का मिरवणार
गमावलेला पैसा धन संपत्ती
पुन्हा सहज कमविता येते
पण गर्वात जीभेच्या धारेने कापलेली नाती
जोडता जोडता आयुष्य निघुन जाते