मायबाप
मायबाप
बाप वडाचं झाड
तर माय वडाच्या पारंब्या
वेळ पडली तर जमिनीत रूतून
वडीलांनाच आधार देणा-या
बाप पारीजाताचं पांढरं फूल
अन माय केशरी देठ
देठावरंच उभं राहून
बाप जणू वाटतो सेठ
बाप असतो अथांग सागर
माय सागराचा किनारा
त्याच्यावरच आदळून
लाटांचा दिसत असतो थरारा
बाप जंगलातला सुंदर मोर
माय मोराचा पिसारा
त्याच्या फुलण्यावरच तर
असतो त्याचा खेळ सारा
बाप कृष्णाची बासरी
माय बासरीचा सुर
गात राहते जीवनगाणे
कधी कटू कधी मधुर
बापाशिवाय माय नाही
मायशिवाय बाप नाही
दोघांनाही मोजता येईल
असं कोणतंच माप नाही
बाप पुढचं चाक अन
माय मागचं असतं
सारख्याच वेगानं , सारख्याच गतीनं
ते पुढे पुढे जात असतं
एकाच नाण्याच्या दोन बाजू
एक दिसली तर दुसरी पाहता येत नाही
पण दोन्ही जोडल्याशिवाय मात्र
नाणं तयार होत नाही
आठवण आली दोघांची की
दोन्ही डोळयातून पाणी एकाच वेळी गळतं
तेव्हा……
मनसारखं, प्रेम सारखं अन्
सारखंच जळणारं अंत:करण कळतं
अन् मायबाप दोघेही सारखेच आहेत
हे तेव्हा कुठे कळतं !