ବସନ୍ତ ଆଗମେ

ଋତୁ ଚକ୍ରେ ଘୁରେ ଛଅ ଋତୁ ଧିରେ

     ଏକପରେ ଏକ ଆସେ,

ଋତୁ ରାଜ ଯେବେ ଆସେ ଧରା ପରେ

      ପ୍ରକୃତି ମଧୁରେ ହସେ ।

ବସନ୍ତ ଆସଇ ଆମ୍ବ ବଉଳରେ

       ବାସ ଭରି ଦେହେ ତାର,

ମୃଦୁ ସମୀରଣ ଗାଏ ମଧୁଗୀତି

       ଥାଏ ମିଳନର ସ୍ୱର ।

ବସନ୍ତ ବିରାଜ ଛୁଇଁ ଯାଏ ଯେବେ

      ମନ ହୁଏ ଆନମନା,

ତାରୁଣ୍ୟ ଶିହରେ ଦେହରେ ଲାଜରେ

      ମନ ହୁଏ ପ୍ରୀତିପୂର୍ଣ୍ଣା ।

ଆମ୍ବ ତୋଟା ମାଳେ କୋଇଲିର କୁହୁ

      ହୃଦେ ମାଦକତା ତୋଳେ,

ଫୁଲ ଉଦ୍ୟାନରେ ପାଗଳ ଭଅଁର

       ମନଭରି ଚୁମି ଚାଲେ ।

ପ୍ରଜାପତି ଉଡେ ଫୁଲରୁ ଫୁଲକୁ

       ଖୋଜେ ମନଲାଖି ବାସ,

ଯେତେ ଛୁଇଁଲେ ବି ସତେ କି ତାହାର

       ମେଣ୍ଟେନାହିଁ ପ୍ରୀତି ରାସ ।

ପୀରତିର ରଙ୍ଗ ଲାଗେ ବସନ୍ତରେ

       ଯଉବନ ଉଠେ ଜାଗି,

ଦେହ ଖୋଜେ ଦେହ ମନ ଖୋଜେ ମନ

       ଆଶ୍ଳେଷ ପରଶ ଲାଗି ।

ବସନ୍ତ ଆସେ ଯେ ପ୍ରକୃତି ଦେହରେ

       ରୂପର ପସରା ମେଲି,

ଉନ୍ମାଦିତ ସିଏ ଭରିଦିଏ କ୍ଷୁଧା

       ଯାହା ଦିଏ ପ୍ରୀତି ଢାଳି ।