ଦହଗଞ୍ଜ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କ ମାୟାରେ ମୋହିତ ହୋଇ

ଭବ ସାଗରେ ।

ବିଚରଣ କରେ ମଣିଷ ଟିକେ

ଭାବ ତ ଥରେ ।୧।

ବଢି ବଢି ଯାଏ ଜଞ୍ଜାଳ ତାର

ଦିନକୁ ଦିନ ।

ସୁଖୀ ହେବ ମନେ ଭାଳଇ ସୁଖ

ସାତ ସପନ । ୨।

ଯେତେ ଯେତେ ଯାହା କରୁଛି ସୁଖ

ପାଇବା ପାଇଁ ।

ଦୁଃଖର କାରଣ ହୁଅଇ ସବୁ

ବୁଝୁଛି ସେହି ।୩।

ଗାଡି ଘର ବାଡି ଚାକିରୀ ଯାହା

ସବୁ କରିଛି ।

କୁଟୁମ୍ବ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଙ୍କୁ ଅବା

ଯାହା ଅର୍ଜିଛି ।୪।

ସୁଖକୁ ନ ହେଲେ ଭାଜନ ଦିନୁଁ

ଦିନ ଯାତନା ।

ବଢଇ ତାହାର ସର୍ବଦା ହେଲା

ବିରସ ମନା ।୫।

ବଳ ବୟସ ଥିଲା ତାର ଏବେ

ସବୁ ତ ଗଲା ।

ବୃଦ୍ଧ ବୟସ ହେଲା ଆସି ବସି

ସବୁ ଭାବିଲା ।୬।

ମୋର ମୋର ଯେ କହୁଥିଲେ କହୁ

ନାହାନ୍ତି ଆଉ ।

ଡାକୁଛି ଯାହାକୁ ତା କଥା ଶୁଣୁ

ନାହାନ୍ତି କେହୁ ।୭।

କେତେ ଦହଗଞ୍ଜ ହେଉଛି ସିଏ

ଏ ବୟସରେ ।

କଥା ତାର କିଏ ବୁଝିବ କେହି

ନାହିଁ ପାଖରେ ।୮।

ବୁଢୀ ଥିଲେ ସିନା ବୁଝନ୍ତା ସେ ତ

ଗଲାଣି ଚାଲି ।

ଦହଗଞ୍ଜ ବୁଢା ହେଉଛି ଏବେ

ଭାବୁଛି ଖାଲି ।୯।

ପଛ କଥା ସବୁ ଭାବୁଛି ସାରା

ଜୀବନ ତାର ।

ଯାହା ଯାହା ସବୁ କରିଛି ଭାବେ

ସବୁ ନିଜର ।୧୦।

ହାତ ଯୋଡି କହେ ପ୍ରଭୁ ହେ କଲ

ସଂସାରେ ଜାତ ।

ତୁମ କଥା ଥରେ ଜୀବନେ କେବେ

ଭାବିନି ମୁଁ ତ ।୧୧।

ନିଜର ମୁଁ ଯାହା ଭାବୁଛି ସବୁ

ସିନା ତୁମର ।

ତୁମରି ସବୁ ଦରବକୁ କହେ

ମୁଁ ମୋର ମୋର ।୧୨।

ମୋର ମୋର କହି ସିନା ମୁଁ

ଦହଗଞ୍ଜ ହେଉଛି ।

ତୁମ ଦେଇଥିବା ଦରବ ସବୁ

ଯତ୍ନେ ରଖୁଛି ।୧୩।

ଆଉ ଦହଗଞ୍ଜ ନ କରି ମୋତେ

ପାଖକୁ ନିଅ ।

ସବୁ ସମର୍ପିଲି ତୁମକୁ ରଖ

ମୁଁ ଅସହାୟ ।୧୪।