ଧ୍ଯାନମଗ୍ନା ଶୀତରାଣୀ

ଆସିଲେ ବି ବାରବାର ପ୍ରତିବର୍ଷ ସମୟରେ

ଭିନ୍ନ ଲାଗେ ଶୀତରାଣୀ ପ୍ରକୃତି ସ୍ବରୂପ ,

ତଟିନୀର ସ୍ରୋତ ପରି ଚିରନ୍ତନୀ ଋତୁରାଣୀ

ଛୁଇଁଦେଇ ହୋଇଯାଏ ଅଦୃଷ୍ଟେ ଅଦୃଶ୍ଯ ।

ଉଡିବୁଲେ ମନପକ୍ଷୀ ଉଷୁମ ପଶମ ଢାଙ୍କି

ଖୋଜୁଥାଏ ସ୍ନେହାଶିଷ ଆଦର ଆତମା ,

ବରଫ ଚଦର ପାତି ନୀରବ ନିଶ୍ଚଳ ଚିନ୍ତି

ରହିଥାଅ ଶୀତରାଣୀ ତୁମେ ଧ୍ଯାନମଗ୍ନା ।

ଲାଗେ କମ୍ପ ଥରଥର ଭୀଷଣ ଚରମ ଜାଡ 

ସ୍ପର୍ଶ ତୁମ ନୁହଁ କିନ୍ତୁ ପ୍ରାଣକୁ ବାଧକ ,

ଦେଇଯାଅ ଉପହାର ମଳୟ ମୃଦୁ ସମୀର

ଶୀତରାଣୀ ଅଟ ତୁମେ ମଙ୍ଗଳ ଚିନ୍ତକ ।

କେବେ ପୁଣି ହୋଇ ଖୁସି ଉପବନେ ଉଠ ହସି

ଚହଟେ ଗୋଲାପ ରଙ୍ଗ କ୍ଷେତ ସୁନାଶସ୍ଯ, 

ଭୁଲି ହୁଏ ନାହିଁ ତୁମ ଅବଦାନ ଜୀବନରେ

ପ୍ରତି ହୃଦୟ କନ୍ଦରେ ତୁମରି ନିବାସ ।।