ଜହ୍ନ ମାମୁଁ

ମା' ଡାକୁଛନ୍ତି ଆ' ଜହ୍ନ ମାମୁଁ  

ସରଗୁ ପଡକି ଖସି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ"ମା"ଙ୍କର ଭାଇ ତୁମେ ପରା  

ସୁନ୍ଦର ସରଗ ଶଶି । 

ଆକାଶ ବକ୍ଷରେ ଶୋଭା ପାଉଥାଅ

ପୁନେଇଁ ଆକାଶ ଚାନ୍ଦ ।

 

ଅମାବାସ୍ଯା ହେଲେ ଅନ୍ଧାର ଦିଶଇ

ଆଖିଥାଇ ସବୁ ଅନ୍ଧ । 

ଦେବତା, ରାକ୍ଷସ ,ସମୁଦ୍ର ମନ୍ଥନୁ

ଜନ୍ମନେଲ ସାଗରରୁ । 

ମାତା ଅଭିଶାପେ ପକ୍ଷେ ବଢି ପକ୍ଷେ 

  

ଛିଡିଲ ନିଜ କର୍ମରୁ । 

ନିଜର କିରଣ ନିଜର ବଡିମା ।

ନାହିଁ ତୁମ ପାଶେ କିଛି । 

ସୂର୍ଯ୍ଯଙ୍କ ଆଲୋକେ ଆଲକିତ ହୁଅ  

ପକ୍ଷେ ଆସ ପକ୍ଷେ ଲୁଚି । 

ସୁନ୍ଦର ସୁଶିଳ ଶରୀରରେ ଛାୟା

ଚନ୍ଦ୍ର କଳଙ୍କ ବୋଲାଇ । 

ସେ କଳଙ୍କ ଛାଇ ପକ୍ଷେ ଲୁଚିଯାଏ

ପକ୍ଷେ ପୁଣି ଦିଶୁ ଥାଇ । 

ବିଜ୍ଞାନ କହଇ କଳଙ୍କ ଏ ନୁହେଁ

ପାହାଡ ,ପର୍ବତ, ଖାଲ, ।

ଚନ୍ଦ୍ରରେ ମଣିଷ ଜାଗା କିଣିଲେଣି

କେ ଜାଣିଛି ତାର ମୂଲ୍ଯ। 

ଚନ୍ଦ୍ରପୁଷ୍ଠେ ଲୋକ ବାସ କରିଲେଣି

ସବୁ ସମ୍ଭବ ହେଉଛି । 

ଦେବତା ବୋଲିଣ ବିଜ୍ଞାନ ଆମକୁ

ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ବାସ କହୁଛି ।

ତଥାପି ମଣିଷ ଦେବତା ବୋଲିଣ

ପୂଜୁ ଥାଏ ନିତି ପ୍ରତି ।

ଚନ୍ଦ୍ର ,ସୂର୍ଯ୍ଯ ବିନା ସୃଷ୍ଟି ଅସମ୍ଭବ

ପୃଥିବି ରହିଛି ବଞ୍ଚି ।