କବିତା ରୂପରେ ଲେଖିଚାଲିଛି

ଭାବୁଛି କିପାଇଁ ତୁମକୁ ଏତେ ମୁଁ

   ନିଜେ ବି ମୁଁ ଜମା ବୁଝିପାରୁନି

କଳ୍ପୁଛି କାହିଁକି କଳ୍ପବଟ ଚିତ୍ର

   ତୁମ ସପନରେ,କିଛି ନ ଜାଣି ।

ଜହ୍ନରାଇଜରେ ଘର କରିବାକୁ

   କାହିଁକି ତୁମରି ଛବି ଆଙ୍କୁଛି

ଜହ୍ନ ତ ତୁମର ସାତ ସଉତୁଣୀ

   ତୁମ ରୂପ ଆଗେ ସିଏ ଲୁଚୁଛି ।

ଗୋଲାପି ଗୋଲାପି ରଙ୍ଗଓଢଣିରେ

   ତୁମରି ଗଭାକୁ ଲୁଚେଇଦେବି

ଗୋଲାପ ଲୁଚୁଛି ତୁମ ପଣତରେ

   ଲାଜରେ ,କେମିତି ତାକୁ କହିବି ।

କଇଁ ହୃଦୟରେ ଅତି ସରାଗରେ

  ଜହ୍ନର ଜୋଛନା ପରଖୁଥିଲି

ତୁମ ହୃଦୟଟି କଇଁଠୁ କୋମଳ

 ନିଜ ଜୋଛନାରେ ଭିଜେଇଦେଲି ।

    

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଦେହ ସାତରଙ୍ଗ ନେଇ

   ଭାବୁଛି ତୁମରି ଅଗଣା କଥା

ସେ ଅଗଣା ଆଗେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗ

   ଫିକା ପଡ଼ିଯାଇ ନୁଆଁଏ ମଥା ।

ଶ୍ୱେତପଦ୍ମ ପୁଷ୍ପ ସୁରଭିକୁ ନେଇ

    କେମିତି ତୁମକୁ ମହାକାଇବି

ତୁମେ ନିଜେ ପରା ଶ୍ୱେତପଦ୍ମଗନ୍ଧା

    ତୁମ ସୁରଭିରେ ନିଜେ ହଜିବି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀନିବାସର କଳ୍ପନା କରିଛି

 ତୁମେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ,ତୁମେ ସାଗର କନ୍ୟା

ସେଇ ଉଆସରେ ସକାଳ ସଞ୍ଜରେ

 ଛୁଟୁଥିବ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବାସର ବନ୍ୟା ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁମେ,ମୁଁ ତ ନୁହେଁ ନାରାୟଣ

   କେମିତି ଏ ସବୁ ଭାବି ପାରୁଛି

ନିଜେ ମୁଁ ଜାଣୁନି, ବୁଝି ବି ପାରୁନି

   କବିତା ରୂପରେ ଲେଖିଚାଲିଛି ।