କବିତା .......

କବିତା ଯେ ରୂପ ଅଟେ କବି ର କଳ୍ପନା ର ,

ଶବ୍ଦ ଛନ୍ଦେ ଛନ୍ଦି ଗଢେ ତା ଶରୀର .

କବିତା ,ସେ ତ ଝରଣା ର କୁଳ କୁଳ ନାଦ ,

ବଢି ଚାଲେ ଶବ୍ଦ ସଙ୍ଗେ ମାନେନା ସେ ବାଦ ବିବାଦ .

କବିତା ର ଭାବ ବୁଝେ କିଛି ମନ ,

ପୁଣି କିଏ ଭାବେ ଡୁବି ଦେଖେ କେତେ ସପନ.

କବିତା ଯେ ଛୁଇଁ ଯାଏ ହୃଦୟ କନ୍ଦର,

ସେ ତ ଏକ ସୃଷ୍ଟି କେବେ ମନ ଉପବନର .

କବିତା ସେ ଅଶରୀର ପୁଣି ହୃଦୟ ହୀନ ,

କିନ୍ତୁ ଜୀବନ୍ତ କରେ କେବେ ନିସ୍ତେଜ ମନ .

କବିତା ତ ରହିଥାଏ ପିଡି ପରେ ପିଡି ,

ଭାବାର୍ଥ କୁ ତାର ଅଗ୍ନି ନ ପାରେ ପୋଡି .

କବିତା କେବେ ଜନ୍ମେ ଭାବ ବିନିମୟରୁ ,

କେବେ ପୁଣି ଜନ୍ମେ ଅନ୍ତର ବେଦନା କୋହରୁ .

କବିତା ଯେବେ କରେ ସତ୍ୟ ଉଜାଗର ,

ସମାଜ ର କଟୁତା କୁ କରେ ସେ ପ୍ରହାର .

କବିତା ର ମୃତ୍ୟୁ ନାହିଁ ସେ ଯେ ଅମର,

ମରେ ନାହିଁ କବି କେବେ ବନ୍ଦ ହେଲେ ଲେଖନୀ ତାର .

କବିତା ସେ ସଂସ୍କାରି କିନ୍ତୁ ନୁହେଁ ସଂସାରି,

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ରହିଥାଏ ଦୁନିଆରେ ,ସେ ସଜାଗ ପ୍ରହରୀ .

କବିତା ଯେ ସୃଷ୍ଟି କରେ ସଙ୍ଗୀତ ର ତାନ,

ବୁଝେନା ସେ ଦୁନିଆର ମିଥ୍ୟା ମାନ ଅଭିମାନ .

କବିତା ର ମଧ୍ୟେ କବି କରେ କେବେ ନିଷ୍ଠୁର ପ୍ରହାର ,

ସଦା ଚଞ୍ଚଳ ସେ ଜାଗ୍ରତ ,ଖୋଜେନା ସୁନ୍ଦର ଶରୀର .

କବିତା ଯେ ସତ୍ୟ ,ସୁନ୍ଦର ଓ ନିଷ୍ଠୁର ,

ଭାବରେ ଗଢ଼ା ସେ ,ଜୀବନ୍ତ କରେ କଳ୍ପନାକୁ କବି ର .

କବିତା ବି ପ୍ରଶ୍ନ କରେ ଦିଏ ବି ଉତ୍ତର ,

କେବେ ପୁଣି ହଜି ଯାଏ ଖୋଜି ଖୋଜି ନୂତନ ଶବ୍ଦର .