କିଛି କ୍ଷଣେ

କିଛି କ୍ଷଣେ ମିଳିଥିଲା

ଅନ୍ତର ରେ ଖୁସି,

ସ୍ୱପ୍ନ ପରି ଲାଗିଥିଲା

ତା ସହ କେତେ ମିଶି ।

ମିଶି ମିଶି ଭୁଲି ଗଲି

ସେ ବି ଗୋଟେ ମଣିଷ,

ବିଶ୍ୱାସ ସେ କରିବନି

ଛାଡି ଯାଉ ପଛେ ନିଶ୍ୱାସ ।

ପ୍ରେମ ଥିଲେ ହୃଦୟରେ

ହେବ କି ଲାଭ,

ପ୍ରେମ ସବୁ ବାହାରେ ଯେ

ଦୋଷ ଇର୍ଷା ରାଗରେ ।

ସମୟରେ ବୁଝିଥିଲେ

ହୁଅନ୍ତା କି ଏମିତି,

କାହିଁ ଏତେ କଷ୍ଟ ମିଳନ୍ତା

ମରୁଭୂମିରେ ପାଣି ଖୋଜିବା ପରି ।

କିଛି କ୍ଷଣେ ମିଳେ

ସୁନ୍ଦର ତୃପ୍ତି ର ପ୍ରେମ,

ପରେ ସେ ପ୍ରେମ ଉଭେଇ ଯାଇ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ସଦୃଶ୍ୟ ରେ ହୁଏ ପରିଣତ ।

ସୁଖ ଦୁଃଖ ର ସାତ ଜନମ ର ସାଥି ହୋଇ

ଅନ୍ୟ ଠାରେ ସମର୍ପି ଥାଉ ନିଜକୁ,

ହେଲେ, ଦିନେ ନା ଦିନେ ମିଳେ

ସବୁ ସୁଖ ଭୁଲିହୁଏ ଦେଖି ଦେଖି ନିଜ ଦୁଃଖକୁ ।