ମାତୃରୂପେ ଭଗବାନ

ଅନ୍ଧୁଣୀ ମାଆ ତା ଏକୋଇର ବଳା 

ଧରି ରୁହେ ଏକ ଠାରେ,

ଏକା ଛାଡ଼େ ନାହିଁ ବିଦ୍ୟାଳୟେ ମଧ୍ୟ

ନିଜେ ଯାଏ ତା ସାଥୀରେ ।

ଦିନେ ବିଦ୍ୟାଳୟୁ ଫେରିବା ଉତ୍ତାରେ 

କହୁଛି ପୁଅ ମାଆକୁ,

କାଲିଠୁଁ ମୋ ସାଥେ ଯିବୁନି ସ୍କୁଲକୁ

ଭଲ ଲାଗୁନି କାହାକୁ ।

ଅନ୍ଧୁଣୀର ପୁଅ କହି ସେ ଚିଡ଼ାନ୍ତି

ଲାଗୁଅଛି ଅପମାନ,

ହୃଦେ ବେଦନାକୁ ଚାପିରଖି ମାଆ

ଗଲା ନାହିଁ ପରଦିନ ।

ପାଠ ପଢି ପୁଅ ବଡ଼ ଅଫିସର

ହେଲାଣି ଦଶ ବରଷ,

ଲେଉଟି ନାହିଁ ସେ ମାଆ ପାଖକୁ ତା

ନାହିଁ ମନେ ଅବସୋସ ।

ବିଦ୍ୟାଳୟେ ହୁଏ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଦିବସ

ପୁଅ ତା ମୂଖ୍ୟ ଅତିଥି,

ଅନ୍ୟ ହାତେ ଚିଠି ଲେଖି ମାଁ ପଠାଏ

ପୁଅ ପାଖକୁ ଝଟତି ।

ଧନରେ ଜାଣିବୁ ଜନ୍ମରୁ ତୁ ଅନ୍ଧ

ଜାଣିଲି ଏହା ଯେମନ୍ତେ,

ଦେଲି ଡାକ୍ତରଙ୍କ ପରାମର୍ଶ କ୍ରମେ 

ନିଜ ଚକ୍ଷୁ ଯୋଡ଼ି ତୋତେ ।

ତୋ ଆଖିରେ ସାରା ଦୁନିଆଁ ଦେଖିବି

ମନରେ ଥିଲା ମୋ ଆଶା,

ସ୍ବାର୍ଥେ ହୋଇ ଅନ୍ଧ ଭୁଲିଲୁ ମାଆକୁ

ଭାଙ୍ଗିଦେଲୁ ମୋ ଭରସା ।

ଚିଠି ପଢ଼ି ପୁଅ କାନ୍ଦିଉଠି ଧାଏଁ

କ୍ଷମା ମାଗିବାକୁ ମାଁକୁ,

ମାଁ ପାଶେ ପହଞ୍ଚି ଦେଖେ କ୍ଷମାଦାତ୍ରୀ

ଗମିଛି ପର ଲୋକକୁ ।

ପ୍ରତି ବାପା ମାଆ ସନ୍ତାନଙ୍କ ପାଇଁ

ଦେଇଥାନ୍ତି ଆତ୍ମାହୂତି,

ବୁଝିବା ବେଳକୁ କିଛିବି ନଥାଏ

ଲୁହ ଏକମାତ୍ର ସାଥୀ ।