ମୋ ମାଆ

ନଭଠୁ ବିଶାଳ ମୋ ମାଆର କୋଳ

ବାଣ୍ଟେ ସେ ଅମାପ ସୁଖ

ପୁଣ୍ୟର ଝୁଲଣା ତା' ସ୍ନେହ ଅଗଣା

ହରି ନିଏ ସବୁ ଦୁଃଖ l

ଧରିତ୍ରୀ ଠୁ ବଡ଼ ମୋ ମାଆର ନୀଡ଼

ଲାଗେ ଭାରି ଆପଣାର

ମମତାର ସିନ୍ଧୁ ଭରସାର ବନ୍ଧୁ

ନାହିଁ ତାର ପଟ୍ଟାନ୍ତର l

ଜହ୍ନ ଠୁ ଶୀତଳ ଫୁଲ ଠୁ କୋମଳ

ସ୍ପର୍ଶ ତା' କୁହୁକଭରା

ସନ୍ତାନ ରଙ୍କୁଣୀ ପ୍ରେମର ବାୟାଣୀ

ଡାକ ତା'ର ମଧୁଝରା l

ମୋ ମାଆ ପଣତ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନେତ

କରୁଣାର କଳ୍ପବଟ

ସୁସ୍ୱାଦୁରେ ନେସା ତା' ହାତ ପରସା

ଭରଇ ଭୋକିଲା ପେଟ l

ଅନ୍ଧାରେ ଆଲୋକ ମୋ ମାଆର ଡାକ

ତା' ପରିକା ନୁହେଁ କେହି

ତା' ମନ କଣ୍ଢେଇ ଦିଅଇ ଭଣ୍ଡେଇ

କେତେ ରାତି ଚେଇଁ ରହି l

କେତେ ଯେ' ମଧୁର ସେ ଦୁଇ ଅକ୍ଷର

ଅଭାବରେ ଭାବ ତୋଳେ

ତା'ର ଆଶୀର୍ବାଦ ଦୂରଇ ବିପଦ

ସମୟର ଅନ୍ତରାଳେ l