ପ୍ରଣୟ

ତୁମ ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟେ ଅଭିଷ୍ଟ ମାନସ

ବିକ୍ଷଣ ବିକୁଷ ବଦନେ ବିମୋହ ରସ।

ଆହ୍ଲାଦ ସୁଖ୍ୟତି ଭରା ଚପଳ ଚିତ୍ତେ

ସୁକ୍ଷ୍ମ ଅଭିଷ୍ଟ ଭ୍ରାନ୍ତି ଆନନ୍ଦିତ ମତ୍ତେ ।

ପୁଷ୍ପ ବାଟିକାର ପଥେ ତୁମକୁ ବିକ୍ଷଣ ନିମନ୍ତେ

ପତଙ୍ଗିକା କଳାପ ମଧୁକର ବସନ୍ତଦ୍ଵତେ ।

କ୍ରୀଡନ୍ତି ଆଲ୍ଲାଦିତ ହୋଇ ନାନା ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ପୁଷ୍ପେ

ଏ ଶାଖା ରୁ ସେ ଶାଖା ହୋଇ ଉଚ୍ଚ ନୀଚ୍ଚେ ।

ପ୍ରେୟସୀ ତୁମ୍ଭ ନିର୍ଦଶନେ ମୁଁ ଅଭିଳାଷୀ

ଚତୁଷ୍ପଦ ପତତ୍ରୀ ମୋର ସାଥେ ବସି ।

ପୁନଃ ପୁନଃ ପୁଚ୍ଛନ୍ତି କେ ସମେ ଆସିବେ

ତୁମ ମାନସ ପ୍ରଣୟ କନ୍ୟା କି ସମେ ଆସିବେ ।

କୁମଦ ହାସିନୀ ପଙ୍କଜ ଲୋଚନୀ

ରକ୍ତମନ୍ଦା ଓଷ୍ଠଧର ନୟନେ କଜ୍ଜଳ ଟାଣି ।

ଆସିବେ ପ୍ରିୟସୀ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ହାସ୍ୟ ହସି

ତକ୍ଷଣ ଅସ୍ଥିର ପୁନର୍ବାର ପ୍ରତୀକ୍ଷା ରସେ ।

ଅଭିଷ୍ଟ ମୋହର ହେବନି ଯେ ପୂର୍ଣ୍ଣ

ପ୍ରଦୋଷ ର ଭାର ନେଇ ପ୍ରକୃତିର ଆଗମନ ।

ମଧୁର ମିଳନ ନହେବ କି ଆମ୍ଭ

ମିଷ୍ଟ ଅଧର ରେ ଆମ୍ଭ କଥୋପକଥନ ।

ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଅର୍ଥେ ତୁମ୍ଭ ପ୍ରଣୟ ପ୍ରେମୀ

କିମ୍ପା ନିରାଶ ଯେ କର ମୋ ପ୍ରିୟସୀ ।