କାନ୍ତାର ରୋଦନ

ବିଶାଳ ମୋ କାୟା ' ଘଞ୍ଚ ପୂର୍ଣ୍ଣ ପୂର୍ଣ୍ଣ

ଯା ଥିଲା ବିଗତ ଦିନେ

କେତେ ବୃକ୍ଷ ମାନ' କେତେ ପୁଷ୍ପ ମାନ

ଅଙ୍କୁରୋଦଗମ ବନେ ।

ନାନା ରଙ୍ଗ ପୂର୍ଣ୍ଣ' ବିହଙ୍ଗମ ଯାହା

ସଦାତନ କ୍ରୀଡା ରତେ

ଏ ଶାଖା ସେ ଶାଖା' ଭ୍ରାନ୍ତି ସ୍ଵର ଗାନେ

ସଙ୍ଗେ ହାସ୍ୟ କଲ୍ଲୋଳିତେ ।

ଚତୁଷ୍ପଦ ମାନ 'କ୍ରୀଡନ୍ତି ଭ୍ରମନ୍ତି

ଆହାର ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ନିତ୍ୟେ

କିଏ ତୃଣ ମାନ ' କିଏ ମାଂସ ମାନ

ନିଜସ୍ଵ ଆହାର ଘିତେ ।

କେତେ ଜାତି ଖଗ ' ଅରିଷ୍ଟ କାକୋଳ

ଚଟକ କପୋତ ଗଣ

ଶଶାଦନ ପେଚା ବନପ୍ରିୟ କୀର

ଦାତ୍ଵ୍ୟହ କୁକ୍କଟ ମାନ ।

ଭୁଜଙ୍ଗଭୁକର' ରଙ୍ଗଣୀ ଚନ୍ଦ୍ରିକା

ନର୍ତକୀ କନ୍ଦର୍ପ ରାଣୀ

କାହୁଁ ଗଲେ ସର୍ବେ' ମୁଁ ଏକାନ୍ତ ରେ ଝୁରେ

ଅନୁପସ୍ଥିତିକୁ ମଣି ।

କେତେ କିଟ ମାନ' ପତଙ୍ଗିକା ଗଣ

ମଧୁପ ଜ୍ୟୋତିରିଙ୍ଗଣେ

ପ୍ରଜାପତି ଯାହା' ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ପୁଷ୍ପେ

ଉଡି ମଧୁ ସଂଗ୍ରହଣେ ।

ମୋ କାନ୍ତ ସୁନ୍ଦର' ହରିଲେ ମାନବ

ତାଙ୍କର ବୁଦ୍ଧି ଅକୃର

କ୍ଷୟ କରୁଛନ୍ତି 'କଳନା ଭି ନାହିଁ

ସ୍ଵାର୍ଥର୍ଥେ ବୃକ୍ଷ କୁ ମୋର ।

ଧିରେ ଧିରେ ସର୍ବ 'ଲୋପଭୂତ ହୁଏ

ମୋର ପରିବାର ସତେ

କେତେ ମୋର ସ୍ନେହି' ଷଟପଦ ଖଗ

କିଟ ପତଙ୍ଗ ଏ ମତେ ।

ପ୍ରକୃତି ରେ ମୁହିଁ 'ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିରାଶ

ନିରୁତ୍ତର ହୋଇ ରହେ

ବୃକ୍ଷ କାଟି ଯାହା' କ୍ଷତି ଯେ ସାଧନ୍ତି

ବୋଲନ୍ତି ବିପଦ ଆହେ ।

ବିପର୍ଯ୍ୟୟମୁଖି ' ଏ ସମାଜ ଆଜି

ରୋଦନ ମୋ କାହିଁ ଶୁଣେ

ବୃକ୍ଷ ନ ଲଗାଇ' ବୃକ୍ଷ କ୍ଷୟ କରି

ନିଜର ସମସ୍ୟା ଆଣେ ।