ତ୍ରାହିମାଂ

ଧରଣୀ କାନ୍ଦୁଛି ଅଶ୍ରୁଧାର ଢ଼ାଳି

ପାପଭାର ଗଲା ବଢ଼ି,

କରୋନା କରାଳ ଯାଇନାହିଁ ଛାଡ଼ି

ଆତଙ୍କୀ ଦିଅନ୍ତି ରଡ଼ି |

ଭୋକିଲା କୁକୁର ରକ୍ତ ପିପାଶିତ

ମାନେନାହିଁ କଟକଣା,

ନାରୀକୁ ଭାବନ୍ତି ଭୋଗ୍ୟବସ୍ତୁ ପରି

ବର୍ବରତା ଲାଗେ ଘୃଣା |

କୋମଳମତିର କଅଁଳ ଶରୀର

ଝୁଣି ଖାଉଅଛି ସିଏ,

ଏତେବଡ଼ ବିଶ୍ଵ ଦର୍ଶକ ସାଜିଛି

ସାହାହେବ ତାଙ୍କୁ କିଏ |

କେମିତି ପାରୁଛ ବର୍ବରତା ଦେଖି

ସହୁଛି କେମିତି ଦେହ,

ଅସହାୟ ଆର୍ତ୍ତ ଚିତ୍କାର ଶୁଣିଲେ

ଆଖିରେ ଆସଇ ଲୁହ |

କେତେ ଦୟନୀୟ ନିଷ୍ପାପ ନିରୀହ

ଖାଦ୍ୟ ନାହିଁ ନାଁ ପାନୀୟ,

ରାକ୍ଷସ ସାଜିଛି ଏ କ୍ରୁର ମଣିଷ

ପରିସ୍ଥିତି ଭୟାବହ |

ଆଉ କେତେ ପାପ ଦେଖିବ ହେ ପ୍ରଭୁ

ଆସ ଆସ ଅବତରି,

କଳିଯୁଗେ କଳ୍କୀ ଅବତାର ନେଇ

ପାପିଙ୍କୁ ଦିଅ ବିଦାରୀ |

ଧରିତ୍ରୀ ମା ର ବୋଝ କର ଦୂର

ଗୋଟିଗୋଟି ପାପୀନାଶି,

ତୁମ ବିନା ଆଉ କେ ଦୁଃଖ ନାଶିବ

ଆହେ ପ୍ରଭୁ କ୍ଷେତ୍ରବାସୀ |