ବିନାଶ କାଳେ ବିପରୀତ ବୁଦ୍ଧି

ଧୃବ ସତ୍ୟ, ଜୀବନ ଦୀପରୁ ତେଲ 

ସରି ସରି ଆସିବ ଦିନେ

ଏହି କଥାକୁ ଜାଣି ମଧ୍ୟ ହୃଦୟରେ 

ମଣିଷ ଭାବେ ନାହିଁ ମନେ ।

ଅନେକ ସମୟରେ ବିପଦ କେଉଁ 

ରୂପରେ କେବେ ଗ୍ରାସ କରିବ, 

ତାର ରୂପରେଖ ସାମାନ୍ୟ ମନୁଷ୍ୟ 

କାହୁଁ କଳ୍ପନା କରି ପାରିବ ।

କରାଳ ସମୟର ମାୟାରେ ମଣିଷ 

ଭଲକୁ ଭାବଇ ଭେଲ

ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣମୃଗକୁ ଦେଖି ହେ ଶ୍ରୀରାମ, ଜାଣି 

ପରା ପଛେ ଗୋଡାଇଲ ।

ସ୍ୱୟଂ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଭଗବାନ ହୋଇ ମଧ୍ୟ 

କୌତୁହଳ ଜାତ ହେଲା

ସ୍ତ୍ରୀ ସୁଲଭ ଆକର୍ଷଣ ତାଙ୍କୁ ବିପଦକୁ 

ଠେଲି ନେଇ ଯାଇଥିଲା ।

ସ୍ତ୍ରୀ ନବର୍ତ୍ତାନ୍ତୁ ସ୍ୱାମୀଙ୍କୁ ଅଭୂତପୂର୍ବ ଦୁର୍ଲଭ 

ବସ୍ତୁ ଆଣି ଦେବା ପାଇଁ 

ପୁରାଣ ପଠନ କରି ମଧ୍ୟ, ସବୁ ମହିଳା ଏ 

ନୀତିକୁ ତ ପାଳନ୍ତି ନାହିଁ ।

ଖୋଲା ଆକାଶରେ ଉଡ଼ିବା ପାଇଁ ମନ 

ଆନନ୍ଦରେ ମଣିଷ ଚାହେଁ  

କିନ୍ତୁ ସୁପରିଚାଳନାର ସମସ୍ତ ଭାବନା ଓ 

ବିବେକକୁ ସେ ଭୁଲି ଯାଏ ।

ମଣିଷ ଖୋଜି ସୁଖର ସାମ୍ରାଜ୍ୟ, 

ଜଂଗଲକୁ କାଟି ସଫା କରେ

ବିବର୍ଣ୍ଣ ହେଉଛି ଏ ପୃଥିବୀ, ଜଳ, 

ବାୟୁ, ମୃତ୍ତିକାର ପ୍ରଦୂଷଣରେ ।