மனிதன்

ஒரு முறை மூன்று மகள்களைப் பெற்ற ஒரு மனிதன் இருந்தான், அவனுடைய குழந்தைகளுக்கு ஒரு பெற்றோராக இருந்தான். ஒரு நாள் காலையில் அவர் தனது மூத்த மகள் சோனியாவிடம் பள்ளிக்குச் செல்வதற்கு முன் காலை உணவுகளைச் செய்யச்

சொன்னார்.

அவள் ஏற்கனவே தாமதமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறாள்

என்பதை உணராமல், பல மோசமான அறிவிப்புகளை

எதிர்கொண்டாள், அவளுடைய எதிர்வினையால் அவன்

திகைத்துப் போனான். அவள் மிகுந்த கண்ணீருடன் வெடித்தாள். மீண்டும், வெடிப்பின் பின்னணியில் உள்ள நோக்கத்தை தவறாகப்

புரிந்துகொண்டு, அவள் வெறுமனே ஒரு விரும்பத்தகாத

வேலையிலிருந்து வெளியேற முயற்சிக்கிறாள் என்று கருதி,

அவள் கண்ணீரை உலர்த்தி உடனடியாக வேலைக்கு வர

வேண்டும்

என்று அவர் கோரினார். அவள் தயக்கமின்றி அவனுக்குக்

கீழ்ப்படிந்தாள், ஆனால் மடுவில் இருந்த உணவுகளை கவனக்குறைவாகக் கேட்பதில் அவளுடைய கோபம் தெளிவாகக் கேட்க முடிந்தது, அவள் தன் தந்தையிடம் திரும்பி ஜன்னலுக்கு

வெளியே வெறித்துப் பார்த்தாள்.

வழக்கமாக, மனிதன் தனது குழந்தைகளுடன் கவிதை அல்லது

மத வசனங்களைக் கற்பிப்பதன் மூலம் பள்ளிக்கு அழைத்துச்

செல்லும்போது தடையற்ற நேரத்தை பயன்படுத்திக் கொள்வான்.

இருப்பினும் அன்று காலை பாடல்கள் எதுவும் இல்லை- மரண,

பிடிவாதமான ம .னம் மட்டுமே. அந்த நபர் தனது மகளை

இறக்கிவிட்டு, விடைபெற்று அலுவலகத்திற்கு சென்றார். அவர்

வேலை செய்ய முயன்றார், ஆனால் அவரது மகளின் பயம்,

கண்ணீர் கறை படிந்த முகம், ஆசிரியர்கள் மற்றும் வகுப்பு

தோழர்களை எதிர்கொள்ள தயக்கமின்றி காரில் இருந்து ஏறியதால்,

அவர் பார்க்க முடிந்த அனைத்தையும் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை. அந்த நபர் தனது நேரம் தவறாகிவிட்டது என்பதை

உணரத் தொடங்கினார், மேலும் நாள் கடந்து செல்லும்போது

அவர் வருத்தப்படத் தொடங்கினார்.

எனவே அவர் தனது மகளுக்கு SORRY என்று சொல்ல முடிவு

செய்தார், மேலும் மன்னிப்பு கேட்க இரவு நேரம் வரை

காத்திருக்க முடியாது. எனவே அவர் தனது மகளை மதிய

உணவுக்கு அழைத்துச் செல்ல பள்ளியிலிருந்து அனுமதி பெற்று, அவரது முகத்தில் ஆச்சரியத்தைக் கண்டு ஆச்சரியப்பட்டார். அவர் அவளை தனது கைகளால் நடைபாதை வழியாக அழைத்துச்

சென்றார், கதவுகள் அவற்றின் பின்னால் மோதியதால், அவர்

தனது மகளை நோக்கி திரும்பி, “சோனியா நான்

வருந்துகிறேன். நான் மிகவும் வருந்துகிறேன்! வீட்டிலேயே

உதவுமாறு நான் உங்களிடம்

கேட்டிருக்கக் கூடாது என்பது அல்ல, ஆனால் முந்தைய

எச்சரிக்கை இல்லாமல் இன்று காலை எனக்கு அதில் உரிமை

இல்லை. நீங்கள் என் அன்பும் ஆதரவும் மிகவும் தேவைப்படும் நேரத்தில் நான் உங்களை வருத்தப்படுத்தினேன்- நீங்கள்

பள்ளிக்குச் செல்வதற்கு சற்று முன்பு. மேலும், ‘ஐ லவ் யூ’

என்று சொல்லாமல் உங்களை விடுவித்தேன். நான் கருதியது

தவறு. தயவு செய்து என்னை

மன்னிக்கவும்."

சோனியா தனது தந்தையின் கழுத்தில் கைகளை வைத்து

அவனை அணைத்துக்கொண்டு “ஓ, அப்பா, நிச்சயமாக நான்

உன்னை மன்னிக்கிறேன். நானும் உன்னை காதலிக்கிறேன்."

இந்த மறுசீரமைப்பு சொற்களின் சக்தி, “நான் வருந்துகிறேன்!” எங்களுக்கும் எங்கள் நண்பர்களுக்கும் அன்பானவர்களுக்கும்,

நமக்கும் கடவுளுக்கும் இடையிலான உறவுகளை அவர்கள்

குணமாக்குவார்கள்