મને તો ખાલી 'રાહ' જ ફળે છે

જ્યાં ફૂલડાં વેરાવું ત્યાં કાંટા જરે છે,

મારા પણ મને હવે ભૂલતા ફરે છે;

દરદ - જખમ છુપાવું છું બધા,

નયનથી એકમાત્ર અશ્રુ સરે છે;

વસંતની લહેરકી મનભાવન છે,

અને પાનખરમાં માત્ર પત્તા ખરે છે 

મનુષ્યમાં કોઈને કંઈ દેખાતું નથી,

જ્યારે પથ્થર સામે પણ સર ઝૂકે છે;

મંદિર, મસ્જિદ, ચર્ચ બધું એક છે,

દિલમાં ઉતરી તો જુઓ ત્યાં પણ પ્રભુ વસે છે;

જીવનના બધા જ મોડ પર અંધારું કોરી ખાય છે,

ઝાંકીને જુઓ તો હજી બંધ ઓરડે દીવો બળે છે;

વરસાદમાં હું અને લાગણી બંને ભીંજે છે,

પણ અવકાશમાંથી માત્ર ટીપા પડે છે;

આભમાં હજારો તારા ટમટમે છે,

પણ લોકોને ખાલી ચાંદ ગમે છે;

હું તરી આવું સમંદર સાત,

પણ આ સમંદરમાં ક્યાંક મત્સ્ય રમે છે;

પહાડ પરથી એકત્ર થાય છે નીર,

ત્યારે એક સરિતા વહે છે;

લોકોને ઈચ્છા મજલની ભલે ને હોય,

મને તો ખાલી "રાહ" જ ફળે છે.