મનનો મોતીચારો

જ્યાં ચહ્ન મન ગહ્યું મોતીચારો ચણવા, 

છીપે બેઠું મોતી લાગ્યું ગીતડાં ગણગણવા.

એક દિન તો મન ગયું બાળક્રિડાંગણમાં, 

હસતાં- રમતાં ફૂલો નીરખી હરખાયું એ પળમાં.

હરતાંફરતાં જઈ ચડ્યું એ વિકલાંગના તનમાં,

અટવાયું ને દ્રવી ગયું સંસારનાં વલણમાં.

દુ:ખી થાતું પહોંચ્યું એ તો ધનવાનના મહેલમાં,

મોહમાયાનું જંગલ જોઈ વ્યથિત થયું મન મનમાં.

મૂંઝાતું મન ચાલ્યું ત્યાંથી ગરીબના કૂબામાં,

સૂકી રોટી ખાતાં એ તો તૃપ્ત થયું પળભરમાં.

અહંકાર અફળાતો જોઈ માનવ સંબંધોમાં,

ઓટ આવે તે પહેલાં એ તો લાગ્યું સમન્વયમાં.