माणसांचं बेट
माणसांचं बेट
माणसांची साऱ्या अवघी झाली होती बेटं
प्रत्येकाला मग बरं वाटू लागलं एकटं
बोलावं काही तर वेगळाच निघतसे अर्थ
वाटे कोणाला टीका तर दिसे कोणा स्वार्थ
कसं वागावं तेच कळेना अन् तुझं माझं जमेना
प्रत्येकाचंच जग वेगळं मोबाईल वाचून करमेना
घालून घेतले प्रत्येकाने स्वतःभोवती कुंपण
द्वार मनाचे बंद करुनिया घातले होते लिंपण
अडत नाही कोणावाचून मारीत होते गमजा
बजावित श्रेष्ठ मीच आहे हे तुम्ही समजा
आहे चालून आली संधी कोरोना हसला मनात
जिथे तिथे मग घुसू लागला मयतात अन् लग्नात
उडू लागला जिकडे तिकडे सर्वत्र हाहाकार
कोरोनाने सुरु केला जेव्हा स्वाहाकार
माणसाचा अहंकार तो गेला क्षणात गळून
गडबडून तो गेला कळेना कुठे जावे पळून
घालुनि भिंती स्वतः भोवती करुनि घेतले बंदिस्त
राहिली आता केवळ भक्ती अन् देवावरती भिस्त
क्षूद्र जिवाणू दाखवी मानवा पृथ्वीवरील त्याची जागा
कळून न आले ज्यास अजूनि तोच खरा अभागा