मिलन
मिलन
सख्या तू सोबत असताना
उठतात प्रचंड वादळे श्वासांची
ढगांच्या कडकडाटाने अंतरंगातून
माझं काळीज उंचबळून येतं
धरा दुभंगणारा विजेचा लोळ
शरीरातून धावत जातो
बेफाम वेगाने वाहतात रुधिर नद्या
अतिवृष्टीने कोनाकोनांत धावणाऱ्या पाण्याच्या
कण कण शोधतात तुझे स्पर्श
जे आहेत शाश्वत चंद्रसूर्याप्रमाणे
धुंद नशिली कंपने उठतात
सागरलाटा अगणित प्रचंड
आणि माझे शब्द जे तुझेच आहेत
विरतात आसक्त अधरात
फक्त तूच त्यांचा नाद ऐकू शकतो
त्यांना प्रवाही करू शकतो
हा संधिप्रकाशही खुपतो माझ्या डोळ्यांना
मला हवीय ती काळी रात्र
जी साऱ्या जगाला अंध करून
निपचित निजून जाईल
ताऱ्यांनी भारलेल्या आभाळाच्या
उल्का गळून जाव्यात
सूर्याने ओरबाडून घ्यावे चंद्राचे तेज
मग या मिट्ट काळोखी जगात
आपल्या मिलनाचं संगीत ऐकू यावं
फक्त आपल्या दोघांना