ଅତିତ ହେମନ୍ତ ସ୍ମୃତି

ଆଦ୍ୟ ହେମନ୍ତର.          ଶୀତୁଆ ପବନ

             ଉତ୍ତରରୁ ବହିଲାଣି

କୁଳୁ କୁଳୁ ବହେ            ପାହାଡ଼ି ଝରଣା

              ବହି ପରିଷ୍କାର ପାଣି ||

ସେ ଝରଣା ନୀରେ.           ଶରୀର ବୁଡାଇ

            ସ୍ନାହାନର ମଜା କେତେ

ଅନୁଭବୀ ଏକା                ସେ କଥା ବୁଝିବ

               ପୁଲକିତ ହୃଦଗତେ ||

ପର୍ବତକୋଣରୁ              ଶୀତୁଆ ପବନ

               ବହିଲାଣି ଥିରି ଥିରି

ଏ ଥିରି ପବନ                ଦିନେ ନେଇଥିଲା

              ହୃଦ ମନ କରି ଚୋରି ||

 ଶିଲିଗୁଡି ଠାରୁ.                  ହି ୟାଙ୍ଗଥାଙ୍ଗର

                ସ୍ମୃତି ସୁମଧୁର ଯାତ୍ରା

ସର୍ପିଳ ସେହି                 ପାହାଡି ରାସ୍ତାର

            ଶୋଭାମୟୀ ରୂପ ମାତ୍ରା ||

ପାହାଡର ଢାଲୁ               ଜମିର ଉପରେ

               ସବୁଜ ଚାଆ ବଗିଚା 

କମଳା ବଗିଚା                  କମଳା ରଙ୍ଗରେ

                  ନାଚୁଥାଏ ମନଇଚ୍ଛା ||

ତିସ୍ତା ନଦୀ ପାରି                  ହୋଇବା ସମୟେ

                    ପ୍ରକୃତିର ମନଲୋଭା

ଭୂବନମୋହିନୀ                    ହିମାଳୟ ଦେହେ  

                     ସ୍ୱର୍ଗ ଅପାସୋରା ଶୋଭା ||

ପଶ୍ଚିମ ସିକିମ୍                        ଗେୟଜିଂ ସହରୁ

                  କାଞ୍ଚନଜଙ୍ଗାର ହସ

ଏହିପରି ଏକ                        ସୁଭୋଗ୍ୟ ବେଳାରେ

               ମନେପଡେ ତାର ଭାଷ ||

 

ମନେପଡେ ସେଇ                      ଷୋଡଷୀବୟସୀ

                      ଅପରୂପା ତାର ଶୋଭା

 ଢେଉ ଖେଳୁଥିଲା                           ଆଦ୍ୟଯୌବନର   

                        କନକ ଗୌରର ଆଭା ||

ଆଦ୍ୟ ହେମନ୍ତର                    ଶୀତୁଆ ସକାଳେ 

                  କାକରରେ ଭିଜା ଦେହେ

ସଜ ଗୋଲାପଟେ.                    ଦେଇ ସେ ବଢାଇ

                      ସୁପ୍ରଭାତ ବୋଲି କହେ ||

ହାତ ବଢାଇ ସେ                        କାଞ୍ଚନଜଙ୍ଗାର

                     ଶୁଭ୍ର  ବରଫ  ଦେଖାଇ

କେତେ ମୋନାଷ୍ଟରୀ                 ବିହାର ଦେଖାଏ

                କୋଦୁଅ ଢୁଙ୍ଗୁରୁ ପେଇ||

ରଙ୍ଗିତ ନଦୀର                ରଞ୍ଜିତ ବନ୍ଧରୁ

                ଡେନ୍ଥାମ୍ ବ୍ରିଜ ଯାଏ

ମୋନାଷ୍ଟରି ଠାରୁ.                 ବିହାର ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

                 ସାଥେ ସାଥେ ଥିଲା ସିଏ ||

ଦେଖାଇଛି କେତେ.             ସୁନେଲି  ସପନ

               ଆଦ୍ୟ ଯୌବନରେ ସିଏ

ପଶ୍ଚିମ ସିକ୍କିମ                   ଭୁବନ ମୋହିନୀ

            ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଦେଖାଇ ସିଏ ||

ସୁଶୀତଳ ଶୁଭ୍ର              ଝରଣା ଜଳରେ

            ଭିଜି ଭିଜାଇଛି ମୋତେ

ଲକ୍ଷେ ସଜ ଫୁଟା            ଗୋଲାପ ଫୁଲ ସେ

              ଭେଟି ଦେଇଅଛି ମୋତେ ||

ଆଦ୍ୟ ହେମନ୍ତର             ଶୀତୁଆ ପବନ

           ଯେବେ ବହେ ଶିରି ଶିରି

କାକରରେ ଭିଜା.           ଫୁଲକୁ ଦେଖିଲେ

                    ହୃଦୟଟା ଯାଏ ଚିରି ||

ଜହ୍ନ ଦେଖୁ ଦେଖୁ                ରାତି ସରିଯାଏ

                     ତାହା ସ୍ମୃତି ମନେ ଭାସେ

ଚେଇଁ ଦେଖୁଥାଏ.                  ତାର ରୂପ କାନ୍ତି

                      ବିଭାବରୀ ସରିଆସେ ||