ଅନାମିକା

ଶ୍ରାବଣ ରାତ୍ରିର ସୁରଭିତ ବାସ୍ନା

ପୁନେଇଁ ଚନ୍ଦ୍ରମାର ସ୍ନିଗ୍ଧ ଜ୍ୟୋସ୍ନା

ରଜନୀ ଅନ୍ଧାରେ ମାଆଙ୍କ ଉଦରୁ

ଧରିତ୍ରୀରେ ପାଦ ଦେଲି ମୁଁ ଗର୍ଭରୁ ।

ଜନମ ନେଇକି ମାଆକୁ ହାରିଲି

ବାପା ମୁଖକୁ ଜନମୁ ନ ଦେଖିଲି,

ଜନମ ମୋହର ସତେ ଅଭିଶାପ

ପୂର୍ବ ଜନମେ କି କରିଥିଲି ପାପ ।

ନୀଳାକାଶ ତଳେ ତୃଣ ବିଛଣାରେ

ଛାଡିଦେଲେ ମୋତେ ରାସ୍ତାର କଡରେ,

ସ୍ନିଗ୍ଧ ଚନ୍ଦ୍ର ମୋତେ ଦେଇଥିଲା ଶୀତ

ହୋଇଥିଲି ମୁଁ ଏ ଧରାରେ ପତିତ ।

ଧରିତ୍ରୀ ସାଜିଲା ରେଶମ ବିଛଣା

କମ୍ବଳ ହେଲା ଘାସର ମୂର୍ଚ୍ଛନା,

ବୃକ୍ଷମୁଳ ମୋତେ ଦେଲା ଉପାଧାନ

ସୂତା କଲା ମୋତେ ପ୍ରକୃତି ରମଣ ।

କନ୍ୟା ବୋଲି ମୋତେ ଦେଇଥିଲେ ତ୍ୟାଗୀ

ଅନାମିକା ମୁହିଁ ଅଟେ ସେ ଦୁର୍ଭାଗୀ,

ପ୍ରକୃତି କୋଳରୁ ନେଲେ ମହାନର

ଝିଅ ଭଳି ରଖି ପୋଷିଲେ ପୁଷ୍କର ।

ଲେଖୁଛି ଆଜି ମୁଁ ଅନାମିକା ନାରୀ

ତ୍ୟାଗି ମୋତେ କାହିଁ କଲ ହିନମରୀ,

ପ୍ରଣାମ କରୁଛି ତୁମ ଶ୍ରୀଚରଣେ

ଆଣିଲ ମୋତେ ଏ ଧରଣୀ ଭୁବନେ ।

କନ୍ୟା ବୋଲି ଜାଣି ଦେଲ ପଥେ ଛାଡି

କନ୍ୟା ବୋଲି ମାତା ମୁହଁ ଦେଲ ମୋଡି,

ତମେ ପରା ମାଆ ସବୁଠୁ ମହାନ

ମୋତେ କଲ ପର ଏ ତମ ଯତନ?

ମାଆ ଏ ଧରାର ମଧୁର ଲେପନ

କୋମଳ ମନର ମଧୁର ରତନ,

ମମତା ମୋତେ ନ ଦେଲ ହେ ଜନନୀ

ମୁଁ କ'ଣ ନଥିଲି ତୁମର ନନ୍ଦିନୀ?

ମୋ ପରି ସହସ୍ର ଜନକ ନନ୍ଦିନୀ

ଗର୍ଭରେ ପିଅନ୍ତି ଏ ଜହର ପାଣି,

ଧରିତ୍ରୀ ମାତାକୁ ଦେଖି ନ ପାରଇ

ମାତୃ ଗରଭେ ସେ ନୟନ ବୁଜଇ ।

ଅନ୍ୟ କନ୍ୟା ହୋଇଥାନ୍ତି ଅନାମିକା

ପିତୃମାତୃ ସ୍ନେହ ଲାଗେ ତାଙ୍କୁ ଫିକା,

ଅନ୍ୟ କେତେ ଝିଅ ପାଇ ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ

ନର ରାକ୍ଷସର ସାଜିଥାନ୍ତି କମ ।

କନ୍ୟାଭୃଣ ହତ୍ୟା କର ବହିଷ୍କାର

କନ୍ୟା ଶୋଷଣକୁ କର ତିରସ୍କାର,

କର ଏ ଜାତିକୁ ଅନାମିକା ମୁକ୍ତ

କନ୍ୟା ସନ୍ତାନକୁ ଦିଅ ସର୍ବ ମତ ।