ଦାଦନ

 କେଉଁ ଅସହଣୀ ଘୁମନ୍ତ ଲଗନେ

ଭିଜାଇବାର ସ୍ୱପ୍ନ ବୁଣି

ଭସାବାଦଲ ଖଣ୍ଡେ ଚକ୍କର ଦେଲା

ଶାଗୁଣାର ପକ୍ଷ ମେଲି

ମୁଣ୍ଡ ନଥିବା ମୁଣ୍ଡିଆ ପାହାଡ

ଉହୁଙ୍କି ଚାହିଁଲା ... ।

ଚାତକର ତୃଷ୍ଣାକୁ ନିରେଖି

ଖସି ପଡିଲା କେତେ ବିନ୍ଦୁ ଜଳ ।

ସନ୍ତପ୍ତି ଗଲା ମା ମାଟି ବକ୍ଷ

ମୋହାଛନ ଏବେ ବେକୁବ୍ ପରାଣ

ଶାଗ ପେଜ ଖିଆ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ଆତ୍ମା

ନିଜ ସାଥେ ନିଜେ ଦେଲା ଧକ୍କା

ଗଦାଏ ଆଶାର ନିଆଁ ଜାଳିଦେଲା

ସଗା ଭଗା ମା ମାଟି ମାୟା ।

ବିଶ୍ୱାସର ସଂଜବତୀ ପରକଲା

ଦେଇପିଣ୍ଡି ଘର ଅଗଣାକୁ ।

ମା ମାଟି ସିଙ୍ଘାଣିନାକିଟେ ଏବେ

ମୁହଁ ବୁଲେଇ ମୋହିଗଲା ପରର ଛାଇକୁ

ଦଲାଲ୍ ର କୁହୁକ ମାୟାରେ ।

ବର୍ଷିଗଲା ପାଣି ବହଳ ପଣରେ

ଭିଜିଲା ତୁଷାର୍ତ୍ତ ତୃଷ୍ଣାର କାତରେ ।

ଦୁଇମୁଠା ଭାତ ଖୁଦଯାଉ ଉଣ୍ଡି

ପେଟଠାରୁ ହାଣ୍ଡିଶାଳ ଅଣ୍ଡାଳି ହେଉ ଥିବା

ଆଖିରେ ନୂଆ ସ୍ୱପ୍ନ ଦାନାବାନ୍ଧୁ ଥିଲା

ଆଗୁଆ ପାଉଣା ସାଥେ

ଦୁର୍ବୋଧ ପଣରେ ।

କାହିଁକି ଦଲାଲ୍ ବେଇମାନୀ କର

ମାଟିର ମଣିଷ ସାଥେ ?

ଦାଦନ ମୋହର ମାରି ଶୋଷି ନିଅ

ହାଡ ମାଂସ ଲହୁ ଲୁହ ରକ୍ତ ।

ଆଶା ବୈତରଣୀ ତୀରେ

ଦୁକୁ ଦୁକୁ ଜଳୁଥାନ୍ତି ଶ୍ରମଜୀବୀ

ଜଳକା ଅନ୍ଧାରେ ଆଲୋକ ଆଶାରେ

ସ୍ୱାର୍ଥ ସୂତ୍ର ସୁଅ ମୁହାଣୀରେ

ବହିଯାଏ ତନ ମନ ପ୍ରାଣ

ଲହୁଲୁହ ବେଦନା ସୁଅରେ ।

ଘର ବାହୁଡା ସୂର୍ଯ୍ୟ ଲୁଚକାଳି ଖେଳେ

ବନ୍ଧାଦିଆ ଭାଗ୍ଯର ଉହାଡେ

ନିତି ମରି ଜିଇଁବାର ଇଛା ତାଜା ହୁଏ

ନିଶାସକ୍ତ ବେଦମ୍ ପଣରେ ।

ହେ ଈଶ୍ବର ଶୋସକ ଗର୍ଜୁଛି

ହୁତାସନେ ଜଳିଯାଏ ନିରୀହ ପରାଣ।

ଅଦିନିଆ ଝଡର ବାଦଲ ଧ୍ୱଂସ

କରେ ମାତୃପ୍ରୀତି ଆତ୍ମ୍ ଅଭିମାନ ।

ସବୁଠି'ତ ଚଞ୍ଚକ ପଣିଆ -

ଛକାପଞ୍ଝା ସ୍ୱାର୍ଥାଭିଷ୍ଟ ଜଜ୍ଞ ।

ସମସ୍ତେ ବଦାନ୍ଯ ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ

ବିଜ୍ଞପିତ ଛଳ ଓ ଛନ୍ଦରେ

ହେ ଈଶ୍ବର ଜ୍ଞାନ ରବି ଉଦୟରେ

ଅପସରି ଯାଉ ଅଦିନିଆ ବାଦଲର

ଅଦହୁତି ପଣ

ଖର କ୍ଷୀପ୍ର ତେଜନେଇ ପୋଡିଯାଉ

ଜୀବନରୁ ଏ ଅନ୍ଯାୟ ମୂଲଚାଲ ।

କର୍ମ ସଂସ୍ଥାନ ସଦ୍ଭାବେ

ନିଜ ମାଟି ନିଜ ପାଇଁ ପାଲଟୁ ବୈକୁଣ୍ଠ

ଦୂର ହେଉ ସମୟର ଦାଦନ ସଙ୍କଟ ।।