ଗାଁଟି ମୋର ଅତି ସୁନ୍ଦର

ବାଳାର୍କ ବୁଣୁଛି ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାଭ କିରଣ

   ମୁକ୍ତାର ଭ୍ରମେ ଶିଶିର ,

ମଳୟ ଗାଉଛି ପ୍ରଭାତୀ ସଙ୍ଗୀତ

  ଅନନ୍ୟ ଅନୁଭବର ।

ବନ ଉହାଡରୁ ପକ୍ଷୀଙ୍କ କାକଳି

   ସୃଷ୍ଟିକରେ ବଂଶୀସ୍ବନ ,

ମଧୁର ରାଗିଣୀ ଭାସିଭାସି ଆସେ

   ଉଲ୍ଲସିତ କରେ ପ୍ରାଣ ।

ନିସର୍ଗ ଉଦ୍ୟାନ ମୋହରି ଗାଁଆଟି

   ସତେ ଅବା ରଙ୍ଗଭୂମି ,

ନବବିଭୂଷଣେ ଅଳଂକୃତା ହୋଇ

   ବିହରେ ପ୍ରକୃତିରାଣୀ ।

ଋତୁ ପରେ ଋତୁ କାୟା ବିସ୍ତାରନ୍ତି

   ମୋର ଗାଁଆ ବୁକୁପରେ ,

କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦେ ବହେ ନିର୍ଝରିଣୀ

   ତରଙ୍ଗାୟିତ ଗତିରେ ।

ଗ୍ରାମ ଉପାନ୍ତରେ ବୃଦ୍ଧ ବଟବୃକ୍ଷ

   ସନ୍ନ୍ୟାସୀର ରୂପ ନେଇ ,

ସତେ ଭୋଳାନାଥ ତପସ୍ୟା କରନ୍ତି

   ମୌନବ୍ରତେ ବ୍ରତୀ ହୋଇ ।

ରୌଦ୍ର ପ୍ରଚଣ୍ଡତା ବ୍ୟାହତ ହୁଅଇ

   ତା'ର ଘନବନାନୀରେ ,

ସାୟଂ ସମୀରଣ ଜନଜୀବନରେ

  ଶୀତଳତା ଭାବ ଭରେ ।

ବରଷା ପରଶେ ସୁଷମା ମଣ୍ଡିତ

   ହୋଇଥାଏ ତା'ର ବକ୍ଷ,

ନୀରସ ଧୂସର ନିଷ୍ପ୍ରାଣ ହୃଦୟେ

   ପଡେ ଶ୍ୟାମଳିମା ଲେପ ।

ଶ୍ୟାମ ଦୁର୍ବାଦଳେ ସାଧବବୋହୂର

   ମନ୍ଥର ମନ୍ଥର ଗତି ,

ସବୁଜ ଗାଲିଚା ଉପରେ ସତେକି

   ବିହି ମଣିକୁ ଖଞ୍ଜିଛି ।

ଝିଙ୍କାରୀର ସ୍ବର ମଣ୍ଡୁକର ରାବ

   କୁହାଟ ଛାଡେ ଡାହୁକ ,

ଓଳିପାଣି ସ୍ରୋତେ କାଗଜ ଡଙ୍ଗାର

  ଶୋଭା କରେ ବିମୋହିତ ।

କାଶତଣ୍ଡୀ ହସେ ନଦୀର ପଠାରେ

   ବର୍ଷାକୁ ଦେଇ ବିଦାୟ ,

କଦମ୍ବର କାନ୍ତି ଶୁଭ୍ର ଶରତକୁ

   କରଇ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟ ।

ହେମନ୍ତ ହଳଦୀ ମାଖି ଦେଇଥାଏ

   ପାଚିଲା ଧାନକ୍ଷେତରେ ,

ଚାଷୀପୁଅ ମୁଖେ ହସର ଫୁଆରା

   କିଏ ଅବା ବର୍ଣ୍ଣିପାରେ ?

ହିମ ସବାରିରେ ଫୁଲର ରୋଶଣୀ 

   କରି ଆସେ ଶୀତ ରାଣୀ ,

ଶୁଭ୍ରପାଟେ ତନୁ ଢାଙ୍କିଥାଏ ତା'ର

   ଥରାଇ ଦିଏ ଅବନି ।

ମଳୟ ବହଇ ଦକ୍ଷିଣ ଦିଶାରୁ 

   ପଲ୍ଲବି ଉଠନ୍ତି ତରୁ ,

ଆମ୍ରକୁଞ୍ଜେ ପିକ କୁହୁତାନ କରେ

  ଅଳୀ ଖୋଜେ ମଧୁରେଣୁ ।

ନବ ନବ ରୂପେ ଆବିର୍ଭୂତ ହୁଏ

   ମୋ ଗାଁଆ ଶୋଭା ସମ୍ପଦ,

ରୀତି ନୀତି ଆଉ ସଂସ୍କାରରେ ସଦା

   ହୋଇଥାଏ ସୁଶୋଭିତ ।

ମୋ ଗାଁଆ ଆକାଶେ ତୋଫାଜହ୍ନ ହସେ

   ଶୀତଳ ଜୋଛନା ବୁଣି ,

ଚୋରା ମଳୟଟା ଥିରିଥିରି ଆସି

   ଶୁଣାଏ ପ୍ରୀତି ରାଗିଣୀ ।

ସେ ରାଗିଣୀ ସୁରେ ଗୁଞ୍ଜରି ଉଠଇ

   ସୁମଧୁର ବାଣୀ ତା'ର ,

ଭୁଲି ଯିବୁନାହିଁ ତୋର ପିଲାଦିନ

   ସ୍ନେହ ଓ ମମତା ମୋର ।