ହୃଦୟ ନୁହଁ ପଥରରେ ଗଢ଼ା

ସଂସାରେ ମଣିଷ ମନ ପ୍ରାଣ ଭରି 

ଅଭିନୟ କରେ

ହସ କାନ୍ଦରେ କଟେ, ସମାଜରେ

ଜୀବନ ଯାତ୍ରାରେ ।

ବିଭିନ୍ନ ଚରିତ୍ର ଦେଖାଏ ତାର ନିଷ୍ଠୁର 

ବାସ୍ତବ ରୂପ

କିନ୍ତୁ ମନ ସଦା ଖୋଜୁ ଥାଏ ଜଣକର

ନିରାସକ୍ତ ରୂପ ।

ସ୍ୱାର୍ଥ ସମ୍ପତ୍ତି ନିଶାରେ ଜାଣ ଭାଇ ଭାଇରେ

କଳି ଲାଗଇ

ନିଜର ରକ୍ତ ହେଲେବି ସେହୁ ରକ୍ତକୁ ପର 

କରି ଦିଅଇ ।

ଘର କରିଥିଲେ ଜଣେ ପଥର ପଡିଲେ 

ନିଶ୍ଚିତ ସହିବ

ଲୋଭ, କ୍ରୋଧ, ହିଂସାରେ ସମ୍ପର୍କ ତ ଭାଙ୍ଗି

 ଚୁନା ହେବ ।

ଘର ଭିତରେ ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଃ କଳି କିଛି ଲୋକ

ଲଗାଇ ଦିଅନ୍ତି

ସୁନ୍ଦର ସୁନାର ସଂସାରକୁ ବି ସେମାନେ ଚୁନା 

କରି ପକାନ୍ତି ।

ଜୀବନ ଭିତରେ ରହିଛି କେତେ କଅଣ ମାନ

 ଅଭିମାନ

ଅତି ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ମଧ୍ୟ ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ

ସମସ୍ତ ବନ୍ଧନ ।

ଏହା ସତ, ସମ୍ପର୍କ ମଧ୍ୟରେ ଫାଟ ଯେବେ 

ପଡି ଯାଏ

ଅତି ଛୋଟ ଛୋଟ କଥାରେ ବି କଳହ 

ହେଇ ଯାଏ ।

          

ସମାଜରେ ନିଃସଙ୍ଗ ଜୀବନ କଟିବା

ଦୁର୍ବିସହ ହୁଏ 

ସେହି ନିଃସଙ୍ଗ ଶୂନ୍ୟତାରେ ମିଠା 

ମିଠା ସ୍ବପ୍ନ ରହେ ।

ଦେଖି ନଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମନରେ ଜଣକର 

ରୂପ ଓ ଛବି

ସପନରେ ଆସେ ସିଏ ତାହାରି କଥା ମନେ

 ଭାବି ଭାବି ।

ଅଜଣା ଆତଙ୍କ ଜଳନ୍ତା ମନରେ ଆବେଗ 

ଦେଖା ଦିଏ

ସେହି ଜଣକର ସପନ ସତ ହେଲେ ପ୍ରାଣକୁ 

ଶୀତଳ କରି ଦିଏ ।

ନୁହଁ ହୃଦୟଟା ପଥରରେ ଗଢ଼ା, ଚାହେଁ 

ମମତାର ସ୍ୱର

ବଢ଼ଇ ପ୍ରେମ ସରାଗ ଯଦି ପାଏ ସମ୍ପର୍କରେ

ମଧୁର ବ୍ୟବହାର ।