ଝିଅ ଟିଏ ତୁ, ପବନ ପକ୍କା...!

ଗୋଲ ମୁହଁରେ ନିଆରା, ଲାଗେ ଛୋଟ ତା'ର ଟିକା;

ଚିକ୍କଣ ଦିଶେ ଚେହେରା, ଯେମିତି ବାଜରା-ମକା;

ତା' ଆଗରେ ପଡିଯାଏ, ସୁନ୍ଦରତା ଯେତେ ଫିକା;

ଓଲଟି ଚାହାଁନ୍ତି ଦେଖି, ସଭିଏଁ ହୁଅନ୍ତି ଭେକା || ୧ || 

କଥା ଛୋଟ ମୋଟରେ ବି, ମୁହଁକୁ କରିବ ଫୁକା;

ଲଭିବା ଧ୍ୟାନ ତା'ର ଯେ, ବିରାଡ଼ି କପାଳେ ଶିକା;

ଆଗେ ପଛେ ବୁଲୁଥାନ୍ତି, ପଢା ସାଙ୍ଗ ଯେତେ ଟୋକା;

ପାଇଛି ଯଦି ବି ଭଲ, ଦେଇନି କାହାକୁ ଧୋକା || ୨ || 

କହିବ ଯଦି କେ ତାକୁ, "ଭେଟିବ କି ମତେ ଏକା";

ମାରିବ ତାକୁ ଚାପୁଡ଼ା, ଫୋପାଡି ପଥର ଟେକା;

ଉତ୍ତମ ମଧ୍ୟ୍ୟମ ପାଇବ, ଖାଇବ ଚପଲ ଶେକା;

ହେଇଛି ଘରେ ତା' ଯେଣୁ, ମନା ମନ କିଣା-ବିକା || ୩ || 

ହେଲେ ମାରିଥିଲା ଯିଏ, ମୁଖରେ ତା' ଏକ ମୁକା;

ଦେଇଥିଲା ହାତେ ଯିଏ, ଦେହକୁ ଶକତ ଧକା;

କାରଣ ପ୍ରେମ ବେପାରେ, ଥିଲା ସିଏ ଟିକେ ବୋକା;

ଭାଙ୍ଗି ଥିଲା ମନ ଯା'ର, ହଁ ନାଁ ତା'ର କନିକା || ୪ ||