ମହାମାରୀ

ପବନ ବି ଆଜି   ଭବନେ ପଶିଲେ

ମନରେ ଉପୁଜେ ଭୟ

ଅଦୃଶ୍ୟ ଆତଙ୍କେ  ଗୃହବନ୍ଦୀ ହୋଇ

ରହିବାକୁ ହେବ ଥୟ ।

ନିଜର ବୋଲି ମୁଁ   ଭାବିଛି ଯାହାଙ୍କୁ

ଛୁଇଁବାକୁ ଏବେ ଡର

ବିଷମ ସ୍ଥିତି ଏ'    ନିଜ ପରିବାରେ

ନିଜକୁ ମଣଇ ପର ।

ନିର୍ଜୀବ ପଦାର୍ଥେ  ଭୂତାଣୁ ସଂସ୍ପର୍ଶେ

ଜୀବନ ଯାଉଛି ହାରି

କଳ୍ପନା ବାହାରେ  ଆତଙ୍କ ଖେଳାଇ

ବ୍ୟାପୁଛି ଏ' ମହାମାରୀ ।

ପରମପିତାଙ୍କ      ଅମୃତସନ୍ତାନ

ବୋଲାଏ ମଣିଷ ସିନା

ଦୁଷ୍କୃତି ବଳରେ    ଅଳ୍ପାୟୁଷ ହୁଏ

ଅମୃତ ଭାବନା ବିନା ।

ଅପଭୋଗ ବରି    କଦର୍ଯ୍ୟ କରଇ

ଦିନୁଦିନ ନିଜ ଗାତ୍ରେ

ଅମୃତ ସମାନ   ଈଶ୍ୱର କି କେବେ

ରହିବେ ଅଶୁଦ୍ଧ ପାତ୍ରେ ?

ଶ୍ରେଷ୍ଠ କୃତି ଏହି    ମଣିଷ ହିଁ ପରା

ଈଶ୍ବରଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଅତି

ଉପେକ୍ଷା ନକରି    ନିଜର ଯତନେ

କିଏ ବା ବଳାଏ ମତି ?

ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ ଯିଏ  ଜାଣେ ସେ ବିପଦେ

ଅନ୍ବେଷି ଜୀବନୀଶକ୍ତି

ସଚରାଚର ଏ     ସୃଷ୍ଟିର ରକ୍ଷଣେ

ରଖିଥାଏ ଅନୁରକ୍ତି ।

ସଭିଏଁ ଜାଣନ୍ତି     ଉଚିତ ଅଥବା

ଅନୁଚିତ ଆଚରଣ

ତଥାପି ଅଳୀକ   ସୁଖର ମାୟାରେ

ହରାନ୍ତି ମଣିଷପଣ ।

ସାତ୍ତ୍ଵିକ ଗୁଣରେ     ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ରହି

ମଣିଲେ ଦାସାନୁଦାସ

ଜଗତ ନିୟନ୍ତା     ଅନାଦି ପୁରୁଷ

ତା' ହୃଦେ କରନ୍ତି ବାସ ।

ଦେହମନ ସାଥେ    ଅନ୍ତଃକରଣକୁ

ରଖିଥିଲେ ଘଷିମାଜି

କଦବା କେଉଁଠି    ମଣିଷ ଅନ୍ତରେ

ଈଶ୍ୱର ଦିଶନ୍ତେ ଆଜି ।