ପ୍ରିୟାର ଓଢ଼ଣୀ

ଉତ୍ସୁକତା, ହାସଲର ଚରମ ଅଭୀପ୍ସାକୁ.. ଯେ ତୁମେ !

ଅନାୟତ୍ତ ମନର କ୍ଷଣିକ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଓ ଉନ୍ମାଦ ଶିହରଣ...

ସେ ଦିନ ଝଲକୁ ଥିଲା, ଘାରୁଥିଲା ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ,

ସତେ କଣ ପାସୋରି ହେବ ଅନବରତ ତୁମର ସ୍ପନ୍ଦନ...

ଏଇ ଶୂନଶାନ କୋଠରୀରେ କେବଳ, ତୁମେ ଓ ମୁଁ,

ଏକ କୋଣରେ,ଏକ ଲୟରେ ନିଶ୍ଚଳ ଦୀପଶିଖା ସାକ୍ଷୀ !

ବାହାରି ଆଲୁଅର କଣ ଆବଶ୍ୟକତା ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନ ପାଇଁ,

ସ୍ଥିରୀକୃତ ବିସ୍ମୟକର ଘଟଣାର ଉନ୍ମୋଚନ ଅନ୍ଧାରରେ !

ଆଉ କାହା ପାଇଁ, ଡେରି କାହିଁକି, ଆସ ପ୍ରିୟତମା....

ଏ ଓଢ଼ଣୀ ଉଠିବ ? ଆତ୍ମହରା ବୁକୁକୁ ଠାବ କରିବ ?

ତୁମର ସତ୍ତା ଯେ ପଞ୍ଚକୋଷାତୀତ, ତ୍ରିଗୁଣ ରହିତ,

ଅନାଦି,ଅସୀମ,ଅସ୍ପୃଶ୍ୟ,ଅରୂପ,ଅବୟବ,ଭାବାତୀତ....

ତାର ପୁଣି ଓଢ଼ଣୀ ଉଠାଇବାର ସତ୍ ସାହସ ମୋର !

ମୋର ପ୍ରିୟାର ଅଧିଷ୍ଠାନ,ଅତି ଯେ ସୂକ୍ଷ୍ମରୁ ସୂକ୍ଷ୍ମାତିସୂକ୍ଷ୍ମ....

ତମେ କେତେ ଯେ ସରଳ, ନିର୍ମଳ, କୋମଳ, ବିମଳ,

ଆଉ ମୁଁ ? ହୋଇ ପାରିବ ସମ୍ଭବ ? ଭେଦି ପାରିବି ତୁମକୁ ?

ଉଠିବ ଓଢ଼ଣୀ ? ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଝଲସିବ ? ଆନନ୍ଦ ଲହରୀବ ?

ନିସ୍ତବ୍ଧ, ଶୂନ୍ୟରେ ବିଲୀନ ହେବାର ଆକାଂକ୍ଷାର ଆକାଶ ....

ହଜି ପାରିବି ମୁଁ ତମ ସାଥିରେ? ହରାଇପାରିବି ମୋତେ ?

ଭିକ୍ଷା ଏତିକି... ଦିଅ ସାହସ ପ୍ରଭୁ, ସମର୍ପଣର କୌଶଳ....