ସବୁ ତ ତୁମରି ଦାନ

ହେ ଚକାନୟନ 

ଡାକି ଡ଼ାକି ଦିନ ଗଲା

କାହିଁ ନ ଶୁଣ !

ନାମ ବହିଅଛ ପରା

ଜଗତ ନାଥ ,

ତୁମେ ଥାଉ ଥାଉ ପ୍ରଭୁ

କି ହେବି ଅନାଥ !

ଜଗତ କରତା ତୁମେ

ତୁମ ଆଜ୍ଞା ଘେନି ସର୍ବେ

କରନ୍ତି କରମ ଯେତେ 

ନିଜ ଜୀବନେ,

ହେଉ ପାପ ହେଉ ପୁଣ୍ୟ

ହସ-ଲୁହ ପ୍ରକରଣ 

ସବୁ ତ ତୁମରି ଦାନ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଭୁବନେ ।

ଜୀବନର ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ

ଡ଼ୋର ସବୁ 

ତୁମ ହାତେ ,

ତୁମେ ହିଁ ଭିଆଅ ସବୁ

ନାଟ୍ୟ-ନାଟକ ।

ଦିନ ସହ ରାତି ପରି

ଅମା ଆଲୋକକୁ ଯୋଡ଼ି 

ରଚାଅ ମାୟା ,

ତୁମେ ନ ହୋଇଲେ ସାହା 

ବିପଦେ ଆପଦେ ଆହା

କେ ହେବ ଠିଆ ।

ମୋର ଯେତେ କୃତ କର୍ମ

ହେଉ ପାପ ହେଉ ପୁଣ୍ୟ

ସବୁ ତ ଅଟଇ ଦାନ

ପ୍ରଭୁ ତୁମର ।

କୁହ ତୁମ ! ଆଜ୍ଞା ବିନା

ଡ଼ାଳରୁ ପତର କିବା

ହୋଇପାରେ ବିଚ୍ୟୁତ !

ତୁମେ ସବୁର କାରଣ 

ସୁଖ-ଦୁଃଖ ଧର୍ମ-କର୍ମ

ଯାହା ମୁଁ କରଇ କିମ୍ବା

ଚିନ୍ତଇ ମନେ ।

ସବୁ ଜାଣି ଭାବଗ୍ରାହୀ

କିଛି ନ ଜାଣିବା ପରି 

ଦିଅ କଷଣ ,

ଦୁଃଖ ଦେଖି ମୋ ଅନ୍ତରେ

କେଉଁ ସୁଖ ପାଅ ତୁମେ !

କୁହ ମୋହନ !

କରେ ଏତିକି ଜଣାଣ

ଫେଡ଼ ମୋହରି କଷଣ ,

ଶ୍ରୀପୟରେ ରହୁ ଧ୍ୟାନ 

କମଳା-କାନ୍ତ,

ରଖ ବା ନ ରଖ ମୋତେ

ଶରଣ ତୋ' ପଦ୍ମପାଦେ 

ଜଗତ ନାଥ ।