ସହରୀ ସପନ

ସହରୀ ସପନ କି ମନ ମୋହନ

ହରି ନିଏ ଜନ ମନ 

ପ୍ରାଣରେ ତୋଳଇ ଅନିର୍ବଚନୀୟ 

ପ୍ରେମ ପୁଲକ ପ୍ଲାବନ ।

ଆହା କି ଆହ୍ଲ।ଦମୟୀ ଲାଗେ ସିନା

ଉଲ୍ଲସିତ ଅନୁଭବ

ସହରୀ ସପନ ଅତିବାହିତ ରେ

ନ ରହେ କିଛି ଅଭାବ ।

ଉଠଇ ସବୁଠି ଉତ୍ସବର ପର୍ବ

ପର୍ବାଣୀ, ଲୀଳା ଓ ଜାତ

ମହୋଲ୍ଲାସମୟ ଆଲୋକ ମାଳା ରେ

 ଦିଶେ ଝଲମଲ ସତ ।

ସଭିଏଁ ଦେଖନ୍ତି ସହରୀ ସପନ

ତୁଙ୍ଗ ପ୍ରସାଦ ଅଟ୍ଟାଳୀ

ଝଲ ମଲ ଦିଶେ ମନୋହର ହସେ

ଯହିଁ ପ୍ରକୃତି ସୁନ୍ଦରୀ ।

ଅଭାବ ତହିଁ ରେ ରହେ ଶୁଦ୍ଧ ବାୟୁ

ପ୍ରଦୂଷଣ ବଢ଼େ ତହିଁ

 ଚମତ୍କାର ବେଶ ମନଲୋଭା ଦୃଶ୍ୟ

 ଲୀଳା ନୃତ୍ୟ ଆକର୍ଷାଇ ।

ବିଜ୍ଞାନର ଦାନ ସହରୀ ସପନ

ପାଶ୍ଚାତ୍ୟ ରୀତି ନୀତିର

ନିୟମ ଆଦର୍ଶ ଆଧାରିତ ରସ

କଂକ୍ରିଟ ଓ କୋଠା ମାଳ ।

ଯାନ ବାହନର ରୋଳ ମୁଖରିତ

ସର୍ବଦା ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ

ଜୀବନ ଆନନ୍ଦ କରିଦିଏ ଲୋପ

ରାଶି ରାଶି ସ୍ବପ୍ନ ଭାର ।

ଭରା ଜୀବନ ରେ କରୁଣ ପୁରବୀ

 ସଙ୍ଗୀତ ସଦା ଝଙ୍କାର

ଭାସି ଆସେ ଦୂରୁ ପ୍ରକୃତିର ଚାରୁ

କମନୀୟ ଚମତ୍କାର ।

ବେଶ ବାସ ଭାବ ସକଳ ଅଭାବ

 ଥାଏ ଦିଶଇ ଭୀଷଣ  

ଭୟ ଭ୍ରାନ୍ତି ଭ୍ରମ ଆଶଙ୍କା ଜଡିତ

ଅସଂଖ୍ୟ ଚିନ୍ତା ସପନ ।

 

ଶୁଦ୍ଧ , ବାୟୁ , ଜଳ ଖାଦ୍ୟ ର ଅଭାବ

ଅସୀମିତ ଅନଟନ

ନିତ୍ୟ ଉଦ୍ବେଳନ କରଇ ଉଚ୍ଛନ୍ନ

ସେନେହ ପ୍ରୀତିର ଶୂନ୍ୟ ।