ବାପାଙ୍କ ରାଜକୁମାରୀ

ସଭିଙ୍କ ଅଲିଅଳି ସେ,

ନିିିରିମାଖି ଅଝଟ ରାଣୀ,

କଥା କଥାରେ ରୁୁୁଷେ ,

ଭାରି ଅଭିିିମାନି ।

ଗେଲବସର ଟିଏ ସେ,

ଖୋଜେ ମା'ର କାନି,

ଚଗଲାମି କରେ କେତେ ,

କଥା ନ ମାନି ।

ବାପାଙ୍କ ପିଠି ତା'ର ,

ସର୍ବୋତ୍ତମ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳୀ,

ଲୁୁୁଚିଯାଏ ନିିସଙ୍କୋଚେ,

ଖାଇବାର ହେଲେ ଗାଳି ।

ସେଇ ଚଞ୍ଚଳ ଜିିିଦିଖୋର,

ଅମାନିଆ ପରୀ,

ବଦଳି ନିଏ ଚାଲିଚଳଣି, 

ପର ହାତ ଧରି ।

ଅବୁଝା ଅଝଟ,

ମନ ମତାଣିଆ ବ୍ୟବହାର,

ସଂସ୍କାରର ଓଢ଼ଣା ତଳେ,

ହେଇଯାଏ ସରଳ ବିନମ୍ର ।

ଅଇଁଠା ଥାଳିକୁ ଦେଖି,

ନାକ ଟେକୁଥିବା ରାଜକୁମାରୀ,

ଶିିିିଖିଯାଏ ଘରକରଣା ,

ରୋଷେଇ ହାଣ୍ଡି ଧରି ।

ନିିିିର୍ମଳ ମୁୁୁକ୍ତ ଆକାଶେ,

ଭରୁଥିବା ରଙ୍ଗ ପିିିଚିିିକାରୀ,

ଶାଳୀନତାକୁ ଗହଣା କରି,

ସରଳତାକୁ ନିଏ ଆଦରି ।

ମା'ର ମୃୃଦୁ ହସ୍ତକ୍ଷେପରେ ,

ରାଗିି ଉଠୁଥିଲା ଯିଏ ଦିନେ,

ସାମୟିକ ବାର୍ତ୍ତାଳାପକୁ,

ସାଇତି ରଖୁୁୁଛି ଯତନେ ।

ବାପାଙ୍କ ଘର ବାହୁଡ଼ାକୁ,

ଅପେକ୍ଷା କରି ରହୁଥିଲା ଦାଣ୍ଡରେ,

ଆଜି ବି ଆଖି ତା'ର ତାଙ୍କ ଆସିବା ବାଟରେ,

ରହିଲେ ସିଏ ଯେତେ ବି ଦୂରରେ।