ବିରହି ମନ

କହ କହ ଦୟା ବହି କେମନ୍ତେ କାନ୍ଦୁ ତୁ ସହୀ, କେଉଁ ଦୁଃଖ ପାରା ବାରୁ ଏ ନୀର ଆଣି ।

ସେ କାନ୍ଦଣା ବସି ବାରେ, ଶିଖାଅ ବସି ମୋ ଦ୍ୱାରେ, ଶିଖାଅ ଗୋ ପ୍ରିୟେ !ତଵ ବିଷାଦ ବାଣୀ ।

ମହା ବିରହୀଣୀ ସାଜି, କନ୍ଦା ଅ ମୋତେ ଗୋ ଆଜି, ନୟନୁଁ ଗଡ଼ାଇ ଲୁହ ଲୋତକ ଧାରା ।

ଝର ଝର, ଝର ଝର, ଝରୁ ମୋ ନୟନୁଁ ନୀର, ଭାସି ଯାଉ ଅଶ୍ରୁ ଜଳେ ବକ୍ଷ ଟି ସାରା ।

ତିନି ଦିନ ହେଲା ମୁହିଁ,

ଦୁଃଖେ ଯାଇ ଅଛି ରହି,

ଭାବୁଅଛି ସଦା ମୁହିଁ, କେତେ କାନ୍ଦିବି ।

କାନ୍ଦଣା ତୋ ଆସୁନାହିଁ,

କାନ୍ଦି ମୁହିଁ ପାରୁନାହିଁ, ମନେ ମନେ କାନ୍ଦେ କଇଁ,କେତେ ସୁଣ୍ଡ୍ରିବି ।

ତୁହି କରି ଛଳ ଛଳ,

କରି ଏ ନେତ୍ର ଯୁଗଳ,

ଭସାଇ ବାରିଧି ତୁହି ଖେଳୁ ବହନେ ।

କ୍ରନ୍ଦନେ ଭସାଇ ଧରା

ନୂଆ ବର୍ଷ ପୂର୍ବୁ ପରା

ବହୁ ଅଛି ନୀର ମୋର, ସ୍ଥିର ନୟନେ ।

ଏକାକୀ ବସିଣ ମୁହିଁ,

ଆକୁଳ ଅଧୀର ମନେ,

ବସିଛି ଗଗନେ ଚାହିଁ, ଦୁଃଖିତ ମନେ ।

ମୋର ପାଇଁ କେହି ନାହିଁ,

କିଏ ବା ଶୁଣିବ କାହିଁ,

କାନ୍ଦି ବି ମୁଁ ପାରୁନାହିଁ,ମୁହଁ ଲୁଚାଇ ।

ଯେତେବେଳେ ଏହା ଭାବି,

ନିରୋଳା ରେ ମୁଁ କାନ୍ଦି ବି,

କାନ୍ଦିବାକୁ ଦିଏ ନାହିଁ, ଲଜ୍ଜ୍ୟା ମୋହର ।

ମରମ ଭୁବନ ଦହି, ବିରହେ ଚିର ବିରହୀ, କେମିତି ଝରୁ ମୋ ମୁଖୁ, ବିଷାଦ ଚିର ।