ଏକାକୀ

ଓଃ ଏକାକୀ!

ଆଜି ମୁଁ ଏକାକୀ !

କୌଣସି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଠୁ କମ୍ ନୁହେଁ

ଜୀବନର ଦୋ-ଛକିରେ 

କେତେ ଯେ କଳ୍ପନା କରିବି ?

ବାସ୍ତବତା ତ ସତ୍ୟ

ମିଳନର ମରିଚୀକା

ଆନ୍ଦୋଳିତ କରେ ମନକୁ

ସମସ୍ତେ ଥାଇବି ମୁଁ ଏକା

କବାଟ ପାଖରେ ଭୟର ଅସୁର

ମୁଣ୍ଡ ଟେକିବାକୁ ମୋର ନାହିଁ ସମର୍ଥ

କେମିତି ବା ବଂଚିବି ?

ମରିଚୀକା କୁ ଦେଖିଦେଖି ଜିଉଁଛି

ମରିଚୀକା କିବା ସତ !

ନାନା ପ୍ରଲୋଭନ !

ସପ୍ତଫେଣୀ ପୁଷ୍ପ ପରି

ମନ ମାନିଲାନି ତୋଳିବାକୁ ଗଲି

କଣ୍ଟାର କଠୋର ଆଘାତ

ହାତକୁ ମୋର କଲା ରକ୍ତ ଜର୍ଜରିତ

କାହାକୁ ବା କହିବି

ଏ ତ ମୋ କର୍ମଫଳ

କେବେ ସରିବ ଏ ଦିନ

ଏକାକୀ ଜୀବନ ଯେ କେଡେ ଘାତକ

ଯେ ଭୋଗିଛି ସେ ଜାଣିଛି

ତଥାପି ମନରେ ଉଙ୍କିମାରେ ଆଶା

ନିଶ୍ଚୟ ଅନ୍ତ ଘଟିବ ଏ ସମୟର

ରକ୍ଷା କରିବେ ନିରାକାର ॥