ଘାସ ଫୁଲର ପ୍ରେମ

ପ୍ରେମ ବୋଲି ଶବ୍ଦ ଅଢେଇ ଅକ୍ଷର

    ମନେ ମନେ କରୁଥିଲି

ରୂପଟି ମୋହର ଧୋବ ଫର ଫର

    ମନେ ଖୁସି ହେଉଥିଲି ।

ନାମଟି ମୋହର ଅଟେ ଘାସଫୁଲ

    କ୍ଷଣିକ ଜୀବନ ହୋଇ

ଅନାଦୃତ ମୁଁ ଯେ ଜନ ସମାଜରେ

    ପ୍ରକୃତି ଶୋଭା ବଢ଼ାଇ ।

ବିଭୁ ସେବା ଲାଗି ହେବା ପାଇଁ ମୋର

    ଜନ୍ମ ଜାତକରେ ନାହିଁ

କେଉଁ ଅଭିଶାପ ପାଇଛି ଜାଣେନା

    ମନରେ ଶୋଚନା ନାହିଁ ।

କାକରରେ ମୋର ଶରୀର ଭିଜିଲେ

     ଦିଶୁଥାଏ ମୁକ୍ତା ପରି

ବାଳକ ବାଳିକା ଶରଧାରେ ମୋତେ

     ନିଅନ୍ତି ଆପଣା କରି ।

ଦୁଃଖ କରେନାହିଁ ବିଭୁ ପ୍ରେମ ଭାବି

     ହସି ହସି ସଦା ଥାଏ

ବାଟୋଇ ବାଟରେ କେତେ ଯାଉଥାନ୍ତି

     ପଦରେଣୁ ସଦା ପାଏ ।