କହିବାକୁ ଲାଗେ କି ଡର?

ଭଙ୍ଗା ଗଢା ଦୁନିଆ, ସବୁ ଚାଲିଛି, ଚାଲିବ

ଗତାନୁଗତିକ ରୀତିରେ

ଆପେ ବଞ୍ଚିଲେ ବାପର ନାମ, ଆମର କ'ଣ

ଯାଉଛି ସେଥିରେ? ।

ହେଉଛି ହତ୍ଯା, ଲୁଣ୍ଠନ ଓ ନାରୀ ଧର୍ଷଣ,

ସବୁ ଆଖି ସାମନାରେ

ହେଉନାହିଁ କେହି ସାହା ଆଖି ଥାଇ କି 

ଆମେ ହେଇଛେ ଅନ୍ଧରେ ?

ଖବର ଶୁଣି ହୁଅନା ବ୍ୟସ୍ତ, ଏହାତ ଭାଗ୍ୟ

ଭଗବାନର ଖେଳ

ଆମର କ'ଣ ଯାଉଛି, ସତ କହିବା କିଆଁ,

ନିଜ କଥା ନିଜେ ସମ୍ଭାଳ ।

ଜୀବନ ନାଟକ, ଏ ସବୁ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ 

ଦୃଶ୍ୟ, କହିଲେ ଅଯଥା ଦଣ୍ଡ

ଆପଣାଇଛେ ସମସ୍ତେ, ଖବର ଶୁଣ, କୁହନା 

କିଛି, ଲାଭ ନାହିଁ ପୁରାଇଲେ ମୁଣ୍ଡ ।

ଲୁଟିବା ଲୋକ ଲୁଟିବ, ଖଟିବା ଲୋକ ଖଟିବ,

କିଛି ଲୋକ ଶୋଷିବେ ସମାଜକୁ

ନାଟକ କରି, ମନଗଢା କାହାଣୀ କହି, ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ

ବୋଲି ସଜାଉଥିବେ ସର୍ବଦା ନିଜକୁ ।

ଗୋତି, କ୍ରୀତଦାସ ପ୍ରଥା, ଶ୍ରମିକ ଶୋଷଣ,

ଚାଷୀର ଫଳକୁ ଲୁଟିବା, କୁହ ହେ ଭଉଣୀ ଭାଈ?

ଅନାଦି ଅନନ୍ତ ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ସଂସାରରକ୍ଷକର କୃତି, 

ତେଣୁ ଗହମ ନିଦେ ରହିଛନ୍ତି କି ଶୋଇ ?

ପେଟ ପାଇଁ ସବୁ ନାଟ, ପାଟି ଖୋଲନା, ଏ ନୀତି

ରେ ହେବ କି ସତ୍ୟର ବିଚାର କୁହ?

ସବୁ ତ କୃଷ୍ଣର ମାୟା ,ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ଦେଖ, କଣ୍ଢେଇ 

ସାଜି ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ଚେଇଁ ଶୁଅ ।

ଘଟୁଛି ବହୁ ଅଘଟଣ, କରିଲେ ପ୍ରକାଶ,

ବୋଲିବେ ବିପ୍ଳବୀ, କହିବାକୁ ଲାଗେ କି ଡର?

ନଖୋଲିଲେ ପାଟି, ବଢି ବଢି ଚାଲିବ ତ ଅନ୍ଯାୟ 

ଅନୀତି, ସଂସାରେ ଘୋଟିବନି କି ପାପଭାର ?