ମାଆ

ହାତଧରି ଯିଏ ଶିଖାଇ ଦେଇଛି

ଥରି ଥରି ମୋତେ ଚାଲି

ଲୁଗା କାନିରେ ତା’ଝାଡ଼ି ଦିଏ ଧୂଳି

କେବେ ମୁଁ ଯିବିନି ଭୁଲି ।

ଅଝଟ କରିଲେ ବୁଝାଇ ଦିଏ ସେ

ରାଜାଘର କଥା କହି

ହସିଦେଲେ ଟିକେ ଭୁଲିଯାଏ ସବୁ

ମୋରି ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ।

ମାଆ ମାଆ ଡାକ ଆହାକି ସୁନ୍ଦର

କେହି ନୁହେଁ ତାହା ସରି

ଦୁନିଆଟା ଯାକ ଖୋଜି ଥକି ଗଲେ

ନମିଳିବେ ମାଆ ପରି ।

ମାଆର କରୁଣା ମମତା ଅପାର

ମାଆ ଅତି ଆପଣାର

ମାଆ କୋଳେ ରହିଥିବ ଯେତେଦିନ

କାହାକୁ ନଥୁବ ଡର ।

ମାଆ ପରି କିଏ ଜଗତରେ ଅଛି

ବୁଝିବ ମନର କଥା

ଜାଣି କରି କେବେ ମାଆର ମନରେ

ନଦିଅ କେବେ ହେଁ ବ୍ୟଥା ।

ସଦା ଥାଉ ମଥା ସରଗଠୁ ବଡ଼

ମାଆର ଚରଣ ତଳେ

ସୁଝି ହେବ ନାହିଁ ମାଆ ଋଣ କେବେ

ଯେତେ ପ୍ରତିଦାନ କଲେ ।

ମା’ ପରି କେହି ଜଗତରେ ନାହିଁ

କିଏ ହେବ ତୁଲ ତା’ର

ମାଆ ନାହିଁ ଯା’ର ସାହା ନାହିଁ ତା’ର

ମାଆ ପାଦେ ଜୁହାର ମୋର ।।