ମାନସୀ ଗୋ ତୁମେ

ନୟନେ ନୟନେ ନାଇଚ ଗୋ ତୁମେ

ନାଭିକୀୟ ଆକର୍ଷଣ

ଖେଳେ ମୋଠି ଶିହରଣ ।

କଜ୍ଜଳ ସଜଳ କଲ୍ଲୋଳ ଠାଣିରେ

ପୀରତିର ବ୍ଯାକରଣ

ଶିଖାଇଲ ରଖି ପଣ ।।

ପୀୟୁଷ ପିଆଲା ଅଧର ଅଧୀର

କୋଟି କୋଟି ମଳୟର

ପ୍ରେମର ସେ ନିଳୟର ।

ସ୍ପନ୍ଦନ ସ୍ପୃହାକୁ ଭିଡ଼ିଧରେ ବଳେ

ଚୁମ୍ବକୀୟ ବଳୟର

ଲୌହ ମୋର ହୃଦୟର ।।

ମୁଖରେ ମୁଖରେ  ମୁଖରିତ ହୁଏ

ମୁକ୍ତ ପ୍ଲାବନର ଗାଥା

ଚାହିଁଦେଲେ ଯାଏ ବ୍ଯଥା ।

ଚଇତ୍ରରଥ କି ତୁମ ଚଉକତି

ଚିତ୍ତ ପାଇଯାଏ ସତ୍ତା

ଚିତ୍ର ନା ଏ ବିଦ୍ୟାବତ୍ତା ।।

ନାସା କି ତୁମର ନିରଳସେ ଜଳେ

ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାଭ ଆଭାର ଶିଖା

ମୁଖ ମଧ୍ଯେ ଦିଏ ଦେଖା ।

କଳ୍ପରେ କଳ୍ପରେ କିଏସେ କରିଲା

କଳ୍ପିତ ଏ ଚିତ୍ରରେଖା

କଳ୍ପାୟୁଃର ସୃଜନିକା ।।

ମାନସୀ ଗୋ ତୁମ ତନୁ ନା ତନୁଟା

ବୈଦୁର୍ଯ ଖଚିତ କୀରଟ ଟିଏ

ପ୍ରଶାନ୍ତ ଦୀପ୍ତିରେ ଜଳୁଛି ଯିଏ ।

ଜପନ ମୁଁ ଗୋଟେ ଜପତପ କରେ

ଜହରତ ସତେ ରୂପରେ ପାଏ

ସେଥିପାଇଁ ନିତି ବିଭୋର ହୁଏ ।।