ତଥାପି ମଣିଷ

ସବୁ ଆଶା ଯଦି ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଅନ୍ତା

ତଥାପି ମଣିଷ ଦୁଃଖୀ ରୁହନ୍ତା

ଆଶା ଅସୁମାରୀ   ଆସେ ଥିରି ଥିରି

ନିଜକୁ ଭୁଲି ସେ ନିତି ଭାବନ୍ତା ।

ସମୟ ଦେଇଛି ଆଜି ମଣିଷକୁ

ଅନେକ ତ ବରଦାନ

ନିଶ୍ବାସ ନେବାକୁ ରାହା ପାଏ ନାହିଁ

ଭାରି ବ୍ୟସ୍ତ ଏ ଜୀବନ ,

ଜିହ୍ଵା କି ବାରିବ  ଖାଦ୍ୟର ଏ ସ୍ବାଦ

ପେଟଟା କି ସତେ ବାକ୍ସ ହୁଅନ୍ତା ।

ନିଜ ଲୋକ ପରା ନିଜର ଅଇରି

ଏକା ତା ନିଜର ସ୍ଵାର୍ଥ

ଜାଣିଛି ଜିବନ ଏକ ଅନିଶ୍ଚିତ

ଏ ଶରୀର ନୁହେଁ ମିତ୍ର ,

ଆଶାରେ ତା ସ୍ବାର୍ଥ ଭରି ରହିଥିବ

ସ୍ଵାର୍ଥପର ତା'ର ଆଶା ହୁଅନ୍ତା ।

ସ୍ବାଭିମାନ ନାହିଁ ଅଭିମାନ ଭାରି

ଆତ୍ମବଡିମାର ପାଇଁ

ମଣିଷ ଭୁଲିଛି ମାନବିକତାକୁ

ପଶୁ ଠାରୁ ହୀନ ହୋଇ ,

ପରଶ୍ରୀକାତର ମନେ ଅହଂକାର

ଅହଂକାର ତାକୁ ଛୋଟ କରନ୍ତା ।

କୁବେରର ଧନ ଇନ୍ଦ୍ର ସିଂହାସନ

ଅଣ୍ଟିବନି ମଣିଷକୁ

ଚିର ଯଉବନ ଅବା ମନଯାନ

ତୃପ୍ତି ଦବ ନାହିଁ ତାକୁ ,

ଅମର ହେବାକୁ ଯଦି ଆଶା କରେ

ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ଜଳି ମରନ୍ତା ।

ହୀରା ନ ଚିହ୍ନିବା ମଣିଷ ପାଇଁ କି

ଯେମିତିକି କାଚ ଖଣ୍ଡେ

ଅଶାନ୍ତ ଚିହ୍ନିବା  ମଣିଷ ସେମିତି

ଶାନ୍ତି ପାଏ ନାହିଁ ଦଣ୍ଡେ ,

ଠକିବା ଶିଖିଛି ମଣିଷ ଟା ବୋଲି

ସବୁବେଳେ ସିଏ ଠକି ଯାଆନ୍ତା ।