ସାଗର କୂଳରେ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ରାତି

ହେ ଚନ୍ଦ୍ରମା ତୁମେ ଆକାଶ ବକ୍ଷରେ

ଯେବେ କର ସନ୍ତରଣ

ପୁଲ୍ଲକେ ପ୍ରକୃତି କୋଟି ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟରେ

ଢାଙ୍କେ ଶୀତ ଆସ୍ତରଣ ।

ନୀଳାମ୍ବୁ ଉତ୍ତାଳେ ଖେଳେ ଉର୍ମିମାଳେ

ବେଳାଭୂମି ତଟ ଛୁଇଁ

ଅଜସ୍ର ବାଲୁକା ନିକ୍ଷେପିତ ଗର୍ଭେ

ପୁଣି ଉଠି ଆସେ ଚେଇଁ ।

ନିରନ୍ତର ଚାଲେ ଏଇ ଭଙ୍ଗା ଗଢା

ଲିଭେନା ମନର ସୃହା

କେତେ ତିଥି ବାର ଦିବସ ରାଜନୀ

ମିଳନ ବିଚ୍ଛେଦେ ସ୍ବାହା ।

ମେଦିନୀ ପୃଷ୍ଠରୁ ଶୁଭ୍ର ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ବାହୁ

ଯେବେ ହୁଏ ପ୍ରସାରିତ 

ଅନ୍ୟ ଏକ ପ୍ରାନ୍ତେ ଦୂର ଦିଗନ୍ତକୁ

ସ୍ଵାଗତେ ବଳାଏ ଚିତ୍ତ ।

ତୁମ ରୂପ ଶ୍ଲାଘା ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ ସୃହା

ତୁମେ ଅଛ ପ୍ରାଣେ ବନ୍ଦୀ

ନିର୍ଜନ ନିଶଦ୍ଦ ଯାମିନୀକୁ ଧରି

ତୁମ ରୂପେ ଯାଏ ଛନ୍ଦି ।

ନିରବ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ବେଳାଭୂମି ଶଯ୍ୟା

ଆଦରନ୍ତି ଜଳ ଜୀବ

ବିଧୁ ମନୋରମ ଉପଭୋଗେ ପ୍ରୀତି

ଆନନ୍ଦେ ପ୍ରକାଶ ଭାବ ।

ସୁଧା ମଧୁ ରୂପେ ଝରି ପଡୁ ଥାଏ

ତୁମରି ଆଲୋକ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା

ମହା ତୃପ୍ତି ପାଇ ଲହରିରେ ମାତି

ଲିଭେ ଜଳ ଜୀବ ତୃଷା ।

ଆନନ୍ଦେ କଲ୍ଲୋଳ ନଦୀ କୁଲ୍ୟା କୁଳ

ମଧୁର ସ୍ବରରେ ମାତି

ସାଗର ସଂଗତେ ମିଳନେ ଆତୁର

ସାଥୀ ପୁଣି ମଧୁ ରାତି ।

ତୁମ ଉପଗମ ମନୋରମ ସିନା

ଉପକ୍ରୋଶ ନିଶାଚର

ଚକ୍ଷୁ ଅନ୍ତରାଳେ ଅପହରଣରେ

ବାଧକ ରୂପରେ ହାର ।

ନିର୍ମଳ ଗଗନେ ଚିର ସତ୍ୟ ତୁମେ

ହୁଅ ପଛେ କଳଙ୍କିତ

ବିଶ୍ଵ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ତୁମରି ବିଭାସ

ଜନ ମନ ପ୍ରୀତେ ଧୌତ ।

ଜୀବନରେ ପାଇ ତୁମରି ସୁରମ୍ୟ

ଏଇ ଶିକ୍ଷା ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏ

ନିଶ୍ଚଳ ନିଡରେ ଅଗ୍ରଗତି କର

ଐରି ପଡ଼ି ଯିବେ ମୋହେ ।

ଅକୁଣ୍ଠିତ ମନେ ଶୀତଳ କରୁଣା

ବରଷାଇ ଦିଅ ଜନେ

ସୁଖମୟ ହେଉ ଜୀବନର ପଥ

ମନେ ଥିବ ଚିର ଦିନେ ।