ସେଦିନର ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଅବକାଶ

ଗ୍ରୀଷମ ଆଗମେ ବିଦ୍ୟାଳୟେ ଯେବେ

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଅବକାଶ ହୁଏ

ମନ ଉପବନେ ଖୁସୀର ଫୁଲ ଯେ

ପାଖୁଡ଼ା ମେଲାଇ ଝୁଲେ ।

ଦୀର୍ଘ ଛୁଟୀ ପାଇଁ ଯୋଜନାର ଫର୍ଦ୍ଦ

ମୁଣ୍ଡରେ ଚକର କାଟେ

ଘର ଲୋକଙ୍କର ଯୋଜନାର କଥା

କାହାକୁ ଜଣା ନଥାଏ |

ବଡ଼ ଭୋଗରୁ ଝାଳୁଆ ଦେହରେ

ହାତରେ ଥଳୀଟେ ଧରି

ପାଚିଲା ଆମ୍ବର ସଂଗ୍ରହ ପାଇଁ ଯେ

ଆମ୍ବ ତୋଟାରେ ଯେ ମେଳି ।

ସର୍ବେ ଶୋଇଗଲେ ଖରା ଦ୍ୱି ପହରେ

କୋଳି ସଂଗ୍ରହର ବେଳ

କଣ୍ଟେଇ, ଖଜୁରୀ , ମିରିଗା ଗଛରେ

କୋଳିର ପ୍ରଚୁର ଭିଡ ।

ଆମ୍ବତୋଟାରେ ଯେ ପିଲାଙ୍କ ଗହଳ

ପାଚିଲା ଆମ୍ବରେ ମାଡ଼

ଟେକା ମାରି ଆମ୍ବ ଝାଡ଼ିବାର ନିଶା

ଖରା କି ଅବା ଡର ।

ଆମ୍ବ ତୋଟା ନାହିଁ ନାହିଁ ବଣ କୋଳି

ନାହିଁ ପିଲାଙ୍କର ମେଳି

ଆମ୍ବ ତୋଟାର ସୁଶୀତଳ ଛାୟା

ଡାକୁନି ଆଜି କୋଇଲି ।

ଆଜିର ପିଲାଏ କୋଳି ଚିହ୍ନିନ୍ତିନି

ଯୁଗ ବଦଳି ଯାଇଛି

ଦାଣ୍ଡ ରେ ପିଲାଙ୍କ ଖେଳେ ତ ଦିଶେନି

ଘରେ ମୁଣ୍ଡ ଗୁଞ୍ଜିଛନ୍ତି ।

ସେ ନିଦାଘ ଆଜି ହଜି ଯାଇଅଛି

ନେଉଅଛ ପରା ପ୍ରାଣ

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜଡିତ ଜୀବ ଜଗତ ଯେ

କହେ ରଖ ଭଗବାନ ।

ଘର ଓ ବାହାର ସତେ କି ଜଳୁଛି

ନିଦାଘ ର ତୀକ୍ଷ୍ଣ କୋପେ

ସତେ କି କରୁଛି ମଣିଷକୁ ଦାୟୀ

ମଣିଷ କି ତାହା ବୁଝେ !

ପ୍ରତି ବରଷ ଯେ ନିଦାଘର ଜ୍ୱାଳା

ବଢି ବଢି ଯାଉଅଛି

ବିଷମ ସଂକଟେ ବିଶ୍ଵ ବୁଡିଅଛି

ଦିଶା ଖୋଜି ନ ପାଉଛି ।

ନାହିଁ କୋଳି ତାଳ ନାହିଁ ଆମ୍ବ ତୋଟା

ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଅବକାଶ ଫିକା

ଖରାରେ ବାହାରେ ବୁଲିବାକୁ ମନା

ଅଂଶୁମାନ ଦେବେ ଧୋକା ।