ବୃକ୍ଷ ହିଁ ଜୀବନ

ମନୋହର ଦିଶେ ମୋର ସୁନ୍ଦର ଧରଣୀ

ସବୁଜ ବନାନୀ ଚାରୁ ସତେ ଦେବ ଭୂମି ।

କୋଟି କୋଟି ଜୀଜ ଜନ୍ତୁ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ତା କୋଳେ

ଏପରି ସୌଭାଗ୍ୟ ଦେଇ ପୃଥିବୀଟି ଚଳେ ।

ଆପଣା ସ୍ଵାର୍ଥ ପୁରଣେ କାଟି ବୃକ୍ଷ ଲତା

ପରର୍ଯ୍ୟାବରଣ ଧ୍ୱଂସରେ ସାଜିଛନ୍ତି କର୍ତ୍ତା ।

ତିଳେ ତିଳେ ବିନାଶିତ ମେଦିନୀ ସୌରଭ

କୁସୁମ ମହକୁ ନାହିଁ ଲିଭିଛି ଗୌରବ ।

ଆକର୍ଣ୍ଣ ହୁଅଇ ନାହିଁ ଖଗ କଣ୍ଠ ସ୍ଵର

ବୃକ୍ଷ ପାଏ ନାହିଁ ବାନ୍ଧିବାକୁ ବସା ଭାର ।

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟୀ ନଗରୀ ଗଢ଼ିବ ମଣିଷ

ମାନସେ ଭରିଛି ଆଜି ଲାଳସାର ବିଷ ।

ପର୍ଯ୍ୟାୟକ୍ରମରେ ଯଦି ଚାଲେ ଗଛ କଟା

ବୁଝିବ ଭବିଷ୍ୟ ଆମ ନିଶ୍ଚୟ ଯେ ଫଟା ।

ବୃକ୍ଷ ରୋପି ଆଜି ଠାରୁ କରିବା ସପଥ 

ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳକୁ ଯେହ୍ନେ ହେବ ନିମନ୍ତ୍ରିତ ।

ପୁଲ୍ଲକିତ ଜନ ମନ ପୁଲ୍ଲକିତ ଧରା

ଲାଳିତ୍ୟେ ଦିଶିବ ଯେହ୍ନେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ନିଆରା ।